เมื่อออกจากโรงพยาบาลนภวินท์กลับมาพักฟื้นที่บ้านสวนของมารดา เขาขอลาออกจากงานเพราะเกรงใจที่ต้องหยุดยาว หากเปรมศักดิ์บรรณาธิการบริหารของนิตยสารไม่ยอมเสียช่างภาพมือดีไป อนุญาตให้ช่างภาพหนุ่มลาป่วยได้จนกว่าจะหาย บาดแผลของชายหนุ่มหายสนิทเมื่อได้พักยาวร่วมหนึ่งเดือน
ปลายรุ้งเองก็ตามสองแม่ลูกกลับมาด้วย หลังการมองเห็นเป็นปกติดีแล้วจิตรกรสาวก็เขียนรูปส่งให้แกลลอรี่ของอินสรวงตามออเดอร์ที่เคยรับปากไว้ หนึ่งเดือนกับการกลับมาอยู่ที่บ้าน โดยไม่มีเงาของฆนากรย่างกรายเข้ามารบกวน แม้จะมีป้ารจกับนภวินท์อยู่ด้วย แต่ทำไมเธอถึงได้มีความรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง หัวใจเปล่าโล่งจนหญิงสาวรู้สึกว่าตัวเธอไร้ชีวิตชีวาลงไปทุกวัน
“ปลาย... แม่เรียกไปกินข้าวแหนะ”
เสียงคุ้นหูของเพื่อนชายดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังมีสมาธิกับการเขียนรูปวางพู่กันลงหันไปหาคนเรียก ร่างสูงของนภวินท์มุดช่องโหว่ข้างรั้วบ้านเข้ามาหาโดยไ
