ปลายรุ้งเดินเข้ามาในห้องน้ำ หญิงสาวยืนนิ่งอยู่หน้าฝักบัว ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกอดเข่า ภาพของเธอกับนภวินท์ในวัยเด็กย้อนเข้ามาในมโนนึก วันนั้นเธอถูก นภวินท์แกล้งล่มเรือจนเกือบจมน้ำตาย หลังจากที่เธอถีบเขาตกเรือข้อหาทำกุ้งหล่นน้ำ
“ไอ้วินท์ ไอ้บ้า! นายก็รู้ว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น ยังจะมาล่มเรืออีก”
ปลายรุ้งจำได้ว่าเธอโกรธเพื่อนชายมาก ทั้งทุบทั้งตีเขาไม่นับหลังจากอีกฝ่ายลากเธอขึ้นจากน้ำได้
“ขอโทษนะยายเปีย ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
คำขอโทษนั้นทำให้คนจมน้ำโกรธมากกว่าเดิม เขารู้ว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น แต่ยังกล้าแกล้งล่มเรือ ไม่เรียกว่าตั้งใจได้ยังไง อารมณ์โกรธทำให้ปลายรุ้งคว้ากิ่งไม้แห้งที่อยู่บริเวณนั้นมาตีเขา ปลายด้านหนึ่งของไม้เป็นเสี้ยนแหลมปักเข้าที่อกข้างซ้ายเขาจนเลือดพุ่ง
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะยายเปีย” นภวินท์กุมบาดแผลที่เลือดไหลนองด้วยความเจ็บ
“ฉัน... ฉันไม่ตั้งใจ”ปลายรุ้งตกใจจนหน้าซีด ทิ้งไม้ต้นเหตุทันท
