“รับข้าวเพิ่มอีกไหมจ้ะหนู” คุณรจนามองการเจริญอาหารของสาวน้อย ด้วยความเอ็นดู
“ป้ารจขา ปลายขออีกจานนะคะ” ปลายรุ้งยื่นจานข้าวให้
“เดี๋ยวผมตักให้นะ”
ฆนากรรับจานมาตักข้าวจากโถบนโต๊ะเล็กให้จิตรกรสาว พร้อมกับเติมข้าวให้ตัวเองและคนที่ร่วมโต๊ะด้วย
นภวินท์มองพี่ชายอย่างหมั่นไส้ ดูสิ... เอาอกเอาใจยายปลายอย่างกับเป็นเจ้านาย ไอ้หน้าบึ้งๆ ท่าทางขี้เก๊ก ที่ชอบทำบ่อยๆ เอาไปทิ้งไว้ที่ไหนกัน คนเป็นน้องชักจะขวางคนเป็นพี่จนอดใจไม่ไหว
“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ นายจะรับอาสาล้างจ้างด้วยไหม ฮึ เมฆ”
“เดี๋ยวฉันจะล้างเอง”
ปลายรุ้งรับอาสาแทนพร้อมกับหันไปสบตาแฝดผู้พี่ สองหนุ่มสาวยิ้มให้กัน ทำให้นภวินท์รู้สึกขัดใจจนกลืนข้าวไม่ลง เขารู้สึกเหมือนโดนแย่งความสำคัญไป ทั้งแม่ทั้งปลายรุมเอาใจแต่ฆนากร ทิ้งให้เขากลายเป็นหมาหัวเน่า ความรู้สึกนี้นภวินท์ไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาตักข้าวยัดปากตัวเอง ไม่อยา
