เขาทักทายผู้ช่วยของบิดาพร้อมกับโอบร่างของอีกฝ่ายไว้ อย่างที่เคยทำเสมอเมื่อพบหน้าชายชรา กิริยานั้นทำให้คนถูกกอดถึงกับน้ำตาซึม ตั้งแต่ทราบข่าวว่านภวินท์หายตัวไป และรู้ว่าถูกนายภัทรจับตัวไป เขาวิ่งวุ่นติดต่อเพื่อนที่เป็นตำรวจและสายสืบให้ออกตามหาตัว หากไม่พบข่าว หรือเบาะแสใดใดเลย นายสุริยะกับคุณรจนาผู้เป็นพ่อแม่ของชายหนุ่ม แทบจะขาดใจตายด้วยความเป็นห่วง ทำให้เขาพลอยร้อนใจไปด้วย
“คุณวินท์เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
ขจรเกียรติขยับถอยห่าง ออกมาสำรวจเนื้อตัวของนภวินท์ มือเหี่ยวๆ ลูบไปตามเนื้อตัว ค้นหาอาการบาดเจ็บ ก่อนจะอุทานลั่น เมื่อเห็นรอยเขียวช้ำที่ใต้คาง
“พวกนั้นมันทำร้ายคุณวินท์หรือครับ ดูสิเขียวช้ำไปหมด”
นภวินท์ลูบรอยช้ำนั้น พลางนึกถึงคนทำอย่างหมั่นไส้ ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้นเกือบทำให้เขาเสียท่า
“ยังไม่ได้เล่าให้ลุงฟังเลย ว่าเกิดอะไรขึ้น” ขจรเกียรติเอ่ยถาม พาวกเข้าประเด็นเดิม
“
