“ผมไม่เป็นไรมากหรอก แค่ปวดหัวนิดหน่อยเลยมาให้หมอเขาเช็คดู”
สุริยะจับมือเรียวบางของอดีตภรรยามากุมไว้อย่างถือวิสาสะ แววตาอ่อนเชื่อมทอดมองใบหน้าเธอ เหมือนที่เคยทำสมัยยังอยู่ด้วยกัน
“ปวดหัว แต่ยังหอบงานมาทำในโรงพยาบาลไหว ป่วยการเมืองหรือเปล่า”
“งานด่วนน่ะคุณรจ “ คำแก้ตัวนั้น ทำให้คนฟังส่ายหน้า
“ไม่สบายยังขยันอีก ตาเมฆอยู่ไหน ทำไมไม่ช่วยคุณทำงาน”
“เจ้าเมฆ ไปดูงานที่ต่างจังหวัดน่ะ สองเดือนแล้วยังไม่กลับมาเลย ปล่อยให้พ่อมันทำงานงกๆ จนไม่มีเวลาพักผ่อน”
สุริยะพิโอดพิครวญ ทำท่าเหมือนคนเหน็ดเหนื่อยเต็มทน ให้คนเห็นใจ
“คุณให้คุณขจรไปเชิญฉันมาพบ เพื่อให้ฉันมาดูคุณแสดงละครหรือไง” คุณรจนาเอ่ยเสียงเรียบ ขยับตัวออกห่างพร้อมกับดึงมือจากการเกาะกุม “ฉันเพิ่งโทรคุยกับลูกเมื่อวาน อย่าให้ฉันต้องบอกนะ ว่าตาเมฆแกอยู่ที่ไหน”
เธอจ้องหน้าอดีตสามีด้วยสายตาจับผิด เสือก็ยังเป็นเสือต่อให้อายุมากขึ้นแค่ไหนย่อมไม
