ในเมื่อไม่สามารถหาคำตอบอะไรจากเพื่อนสนิทอย่างปริมลดาได้ จึงเบนเป้าหมายไปดักรอที่บ้านของพระพายแทน
ครั้งนี้ก็เป็นเหมือนทุกครั้งที่มาบ้านของพระพาย พ่อของเธอยังคงงานยุ่งอยู่เสมอ และแทบไม่เคยเจอกันด้วยซ้ำ จะเจอก็แต่คุณแม่ที่ออกมาคุยด้วยทุกครั้ง
สิงหายกมือไหว้ ที่จริงเขามาบ้านหลังนี้ไม่บ่อยเท่าไหร่นัก ก็อย่างที่รู้กันว่าทุกอย่างมันไม่ได้เริ่มต้นมาดี มันมีบาดแผล ซึ่งการมาเหยียบที่นี่มันก็ไม่ต่างจากกันสะกิดบาดแผลนั้นซ้ำๆ เขาเลยเลือกที่จะไม่มา
“ไปไงมาไงล่ะลูกถึงมาโผลที่นี่ได้”
“ผมมาหาพาย” สิงหาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเบี่ยงเบนประเด็นในเมื่อเขาตั้งใจมาเพราะเรื่องนี้อยู่แล้ว
“พายไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้ว พายุที่บ้านใช่ไหมครับ” ต่อให้ปากก็ถามแบบนั้น ถ้าว่าภายในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกแปลกๆ จากที่เขาแอบมองอยู่หลาย จนทำให้รู้ว่าเธอไม่น่าจะอยู่ที่นี่ เพราะเขาไม่เห็นเธอเลยสักครั้ง แต่ถ
