วันต่อมา
08.24 am.
ฟึ้บ..
ผมยิ้มมุมปากมองผู้หญิงที่ตัวเองรักดิ้นขยุกขยิกไปมาด้วยความเอ็นดู ก่อนแยมจะค่อยๆตื่นลืมตาที่บวมจากการร้องไห้หนักของตัวเองขึ้นมองผม ผมหัวเราะในลำคอหลังแยมกะพริบตารัวๆก่อนผมจะเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอช้าๆ
"มอนิ่งขี้แย"
"เจ็บคอ"
"กินน้ำไหม?"
"กิน...แต่อย่าเพิ่ง"
ผมที่กำลังจะลุกไปเอาน้ำให้แยมเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัยก่อนความสงสัยจะคลายเมื่อแยมยกมือขึ้นไปโอบต้นคอผมให้ขยับลงไปนอนเพื่อให้เธอได้กอดผมอีกครั้ง ผมจึงขยับนอนตะแคงโอบเอวเธอเข้ามาหาตัวมากจนรู้สึกถึงความร้อนของกันและกัน
เราต่างกอดกันเงียบๆแต่ว่านี่คือครั้งแรกที่เราต่างรู้สึกเหมือนกัน
"รักนะ"
ผมเอ่ยเสียงเบาพร้อมกับกดจูบลงที่ขมับแยมกอดเธอไว้แน่นขณะที่แยมก็พยักหน้ารับรู้แต่ไม่ได้ตอบกลับ เพราะคงเขิน...เอ้าก็เมื่อคืนแยมบอกรักผมแล้วอ่ะผมแม่งไม่ได้รักข้างเดียวแล้วนะเฮ้ย
"วันนี้อยากไปไหน
