9.15 pm.
"แยมโอเคป่ะเนี้ยหน้าตาดูเพลียๆนะ"
ฉันที่เพิ่งเดินเข้าเคานเตอร์บาร์เงยหน้ามองเพื่อนพนักงานที่ทักฉันจนฉันต้องชะงักหรี่ตามองเธอ
"เราดูเพลียเหรอ?"
"ใช่ ดูล้าๆอ่ะถ้าเหนื่อยพักก่อนก็ได้นะ"
"ไม่หรอก ที่หน้าล้าเพราะเราไม่ได้ทาลิปรึป่าว"
ฉันพูดติดตลกก่อนจะเดินผ่านเพื่อนไปมองกระจกติดผนังที่ทางร้านติดไว้ให้พนักงาน ซึ่งวันนี้หน้าตาฉันมันดูเหนื่อยและเพลียจริงๆ แต่มันไม่ใช่เพราะงานแน่นอน
ดวงตาฉันหรี่ลงเมื่อมองผ่านกระจกแล้วเห็นพระลักษณ์ที่กำลังนั่งดื่มอยู่กับโซ่เพื่อนนักดนตรีของเขา แต่คือคืนนี้เขามีขึ้นร้องไง แต่เขากับโซ่กลับดื่มเบียร์กันจนหมดได้จะลังกว่าแล้วมั้ง
"เฮ้อ"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าที่ตัวเองเหนื่อยมันเป็นเพราะใคร มันไม่ใช่เหนื่อยเพราะงานหรอกแต่เหนื่อยเพราะพระลักษณ์เนี้ย เขามานั่งดื่มและเอาแต่จ้องมองฉันตั้งแต่ร้านเปิด
"นักร้องเมาว่ะวันนี้"
เสียงของพี่ผู้ชา
