คนหนึ่งเลือกจะปล่อยวางและถอยออกไปจากอดีตเมื่อถึงเวลาที่สมควร ส่วนอีกคนกลับยังจมอยู่กับมันอย่างหาทางออกไม่เจอ เพียงแต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาจมอยู่นั้นคืออดีต หรือเจ้าของอดีตกันแน่
“แล้วจะเอายังไงต่อ” จีน่าถามเวย์ไทม์ขึ้นหลังจากได้รู้แล้วว่าชามีนไปที่ไหน
“ฉันยังคิดไม่ออก” เวย์ไทม์ตอบออกไปอย่างจนใจ เพราะตั้งแต่ที่เขารู้ว่าชามีนกลับไปที่บ้านเกิดของเธอมันก็ทำให้เขาจนปัญญามากจริง ๆ
ไร่ชาที่เชียงราย บ้านเกิดของเธอที่เขาลืมไปแล้ว ไร่ที่ไม่ได้เปิดเป็นสถานที่ท่องเที่ยวอย่างจริงจังแต่มีช่วงเวลาที่เปิดให้เข้าชมได้บ้างตามกำหนดของทางไร่หลังเก็บเกี่ยวยอดชาเรียบร้อย แต่ยังไงที่นั่นก็เป็นบ้านของเธอ มีพ่อแม่เธอ คนของพ่อแม่เธอ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าถึงตัวเธอได้ นั่นจึงทำให้เวย์ไทม์จมอยู่กับความเครียดอย่างหาทางออกไม่เจอ
“เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน นายจะได้มีเวลาทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ กับตัวเองอีกสักครั้ง”
