“ฝากจัดการด้วยนะพี่” เวย์ไทม์พูดกับผู้จัดการส่วนตัวขึ้น เพราะเมื่อคืนเขานอนที่นี่ไม่ได้กลับห้อง นอนโดยที่เขาตั้งใจพาคาเรนไปดูหนังเพื่อให้เป็นข่าวแล้วไม่กลับห้อง
“จะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ” ปูเป้เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่อยากให้เวย์ไทม์ทำมัน
“พี่ไม่เป็นผมพี่ไม่รู้หรอกว่าความเจ็บปวดพวกนั้นเป็นยังไง” เวย์ไทม์เอ่ยขึ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังแต่ก็เจือไปด้วยความเจ็บปวดเพราะเขาได้เล่าบางส่วนให้ปูเป้ฟังแล้วหลังจากให้ปูเป้จัดการบางอย่างให้
“เห้อ พี่ก็หวังว่าเราจะไม่เสียใจทีหลังนะ” ปูเป้เอ่ยขึ้นอย่างเข้าใจแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ผมเลยคำนั้นกับคน ๆ นี้มานานแล้ว” เวย์ไทม์พูดจบก็เดินออกจากห้องปูเป้เพื่อกลับห้องของตัวเองไป
ส่วนด้านชามีนที่รู้ว่าตารางวันนี้กับพรุ่งนี้ของเวย์ไทม์คือหยุดเพราะฉะนั้นเธอจึงทำสิ่งที่ไม่เคยทำเลยนั่นก็คือการลางาน ลางานเพื่อคุยกับเขาให้รู้เรื่องทั้งที่พรุ่งนี้เป็นวันสำคัญของเ
