บทที่ 35
ชายหนุ่มแค่นยิ้มเดือดดาลอยู่ข้างเตียง ในขณะที่หล่อนถดถอยหนีอย่างหวาดกลัว ก่อนตัดสินใจที่จะกระโจนหนีลงไปจากเตียง แต่ข้อเท้าถูกมือหนาคว้าเอาไว้ และเขาก็กระชากหล่อนกลับเข้าไปหาอย่างไม่ปรานี
“โอ๊ย...ปล่อยงามนะ!”
หล่อนวิงวอนเสียงเจ็บปวด ความตื่นตระหนกตกใจทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ในอก หล่อนเหลือบตามองผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรทั้งน้ำตา และก็ได้เห็นว่าใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนตอนนี้กำลังแดงก่ำ บอกให้รู้ว่าเขากำลังถูกครอบงำอย่างรุนแรงทั้งจากโมหะและโทสะ
เขากำลังโกรธอะไรหล่อนกันนะ?
“คุณไทเรลล์คะ งามว่า...เราต้องคุยกัน...”
ศีรษะทุยได้รูปส่ายเล็กน้อย ดวงตาคมกริบที่มองหน้าหล่อนเต็มไปด้วยกองไฟ
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับผู้หญิงแพศยาอย่างเธอแล้วล่ะ งามระยับ!”
คำก็แพศยา สองคำก็แพศยา นี่หล่อนไปทำอะไรให้เขากัน ทำไมเขาถึงได้ต่อว่าหล่อนด้วยถ้อยคำแบบนี้ หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอาบแก้
