บทที่ 61
“ที่มานี่เพราะคิดถึงฉันจริงๆ เหรอ อย่าโกหกนะ”
หล่อนช้อนตามองเขาอย่างแง่งอน “ถ้าไม่คิดถึงก็คงไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีมาหรอกค่ะ แต่ตอนนี้จะกลับแล้ว”
คนตัวโตระบายยิ้มบางๆ ดวงตาเริ่มมีความหวัง “ฉันไม่ได้ต้องการแค่ความคิดถึงจากเธอนะงามระยับ มันไม่พอ...”
“แล้วคุณต้องการอะไรล่ะคะ”
ไทเรลล์ขบกรามแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง เขาชั่งใจอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจพูดออกมา
“เธอเคยรักฉันบ้างไหม”
หากเป็นเมื่อก่อนหล่อนคงจะโกหกออกไปแล้วล่ะ แต่ตอนนี้หล่อนเหนื่อย...เหนื่อยที่จะวิ่งหนีหัวใจของตัวเองแล้ว บอกเขาออกไป ผลจะเป็นยังไงหล่อนก็ยินดีจะยอมรับมัน
“งาม...แอบรักคุณมาตลอดค่ะ”
หล่อนเห็นเขานิ่งเงียบไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ และเมื่อเขาไม่พูดอะไร หล่อนจึงมโนเอาว่าไทเรลล์คงไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกัน
“งามรู้ว่าคุณลำบากใจที่ได้ยินความรู้สึกของงาม แต่ไม่ต้องกังวลนะคะ งามรู้ดีว่าตัวเองควรอยู่ตรงไหน งาม
