ทที่ 62
ลินดาระบายยิ้มกว้างอยู่หน้าประตูบ้าน เมื่อลูกชายประคองกอดร่างของงามระยับเดินลงมาจากรถ และกำลังเดินตรงเข้ามาหา น้ำตาแห่งความปลื้มปีติรินไหล ตอนนี้หล่อนรู้แล้วล่ะว่าชนชั้นวรรณะที่ตัวเองจมปลักไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง เม็ดเงินในกระเป๋าก็แค่บอกได้ว่าคนไหนรวยคนไหนจน แต่สิ่งเดียวที่สามารถแบ่งแยกมนุษย์ได้ก็คือความดีความชั่วต่างหาก
“ลินเดลอฟ ยินดีต้อนรับหนูงามจ้ะ”
งามระยับยกมือไหว้ลินดา น้ำตาของหล่อนไหลซึมออกมา “งามฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะคุณป้า”
“ยังจะเรียกป้าอีกเหรอ” ลินดาเอ่ยแซว หน้าตาเต็มไปด้วยความสุข
“เอ่อ...”
งามระยับเอียงหน้าขึ้นไปมองสามีที่ตัวสูงกว่ามากด้วยความขัดเขิน ไทเรลล์อมยิ้ม และก้มลงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหูเล็กของภรรยา
“เธอเป็นเมียฉันนะ แม่ของฉันก็คือแม่ของเธอ”
“ใช่จ้ะ เรียกแม่สิ”
งามระยับตื้นตันจนไม่สามารถเก็บหยาดน้ำตาเอาไว้ได้ หล่อนปล่อยมันให้ไหลออกมาท่วมแก้ม พร้อมๆ กั
