ตอนที่ 4
1001 คำ
พอได้รู้จักคุณพ่อคุณแม่ของพี่รัญ พิมพ์ใจจึงพอจะรู้แล้วล่ะว่า พี่รัญได้รับนิสัยความเป็นสุภาพบุรุษมาจากพ่อ และได้รับนิสัยความใจดี อบอุ่น อ่อนโยนมาจากแม่
คุณพ่อคุณแม่ของพี่รัญเอ็นดูเธอมาก และพวกท่านก็เตือนลูกชายต่อหน้าเธอว่า อย่าทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียง อย่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน หากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว คนที่จะเสียหายและเสียใจที่สุดคือเธอ
แถมพวกท่านยังบอกเธอด้วยว่า หากพี่รัญทำให้เธอเสียใจ หรือทำอะไรไม่ดีกับเธอ ให้รีบบอกพวกท่าน พวกท่านจะจัดการพี่รัญให้เอง
พิมพ์ใจเชื่อใจพี่รัญ และไว้ใจเขา และพอได้มารู้จักครอบครัวของเขา เธอก็ยิ่งไว้วางใจเขามากขึ้นอีก เขาแสดงให้เธอเห็นว่า เขาจริงใจกับเธอ และให้เกียรติเธอทั้งต่อหน้าและลับหลังบุคคลอื่น
“วันนี้ใครมารับเหรอพิมพ์”
“พี่รัญมารับจ้ะ”
“งั้นแยกกันตรงนี้เลยนะ กลับบ้านดี ๆ”
“จ้า...กลับบ้านดี ๆ น้า”
พิมพ์ใจบ๊ายบายเพื่อน ๆ แล้วก็เดินออกจากประตูโรงเรียน ไปหาพี่รัญตรงจุดที่นัดพบกันประจำ
อารัญนั่งรอน้องอยู่ในรถเก๋งคันหรู พอน้องเดินมาเปิดประตูรถ แล้วขึ้นมานั่งเบาะข้างคนขับ เขาก็หันไปยิ้มให้เธอ
“พี่รัญรอนานมั้ยคะ”
“ไม่นานครับ วันนี้น้องพิมพ์อยากกินอะไร พี่เป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง”
พิมพ์ใจยิ้มกว้างสดใส วันนี้เป็นวันสอบวิชาสุดท้ายของเทอม พี่รัญจึงรับเป็นเจ้ามือเลี้ยงฉลองสอบเสร็จ
“กินอะไรดีน้า…” พิมพ์ใจทำหน้าเคร่งเครียด ราวกับว่ากำลังคิดข้อสอบวิชาคณิตศาสตร์
คนอาสาเป็นเจ้ามือเห็นน้องเคร่งเครียด ก็อดขำไม่ได้
“นี่กำลังคิดว่าจะกินอะไร หรือกำลังคิดโจทย์คณิตอยู่เหรอครับ”
คนถูกพี่แซวทำหน้ามุ่ย ปากจิ้มลิ้มยื่นออกมาอย่างน่ารักน่ามอง
“ก็มันคิดไม่ออกนี่คะ นี่พี่รัญไม่รู้หรือคะว่า การที่ต้องคิดว่ามื้อนี้จะกินอะไรดี มันเป็นปัญหาระดับชาติเลยนะคะ แล้วตอนนี้พิมพ์ก็คิดไม่ออกด้วยว่าจะกินอะไร”
“งั้น…กินซีฟู้ดมั้ยครับ”
พิมพ์ใจพยักหน้า ยิ้มน่ารักสดใส
“พี่รัญจะต้องเป็นคนแกะปู แกะกุ้ง ให้พิมพ์นะคะ”
“ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วครับ ตกลงไปกินซีฟู้ดกันนะครับ”
“ค่ะ”
อารัญยื่นมือไปวางบนศีรษะเล็ก แล้วโคลงเบา ๆ อย่างเอ็นดู
เพราะวันนี้น้องสอบเสร็จเร็ว ช่วงบ่ายจึงมีเวลาอีกเยอะก่อนจะพาน้องไปส่งบ้าน เขาจึงขับรถพาน้องไปกินอาหารทะเลที่บางปู
เมื่อไปถึงร้านอาหาร อารัญเลือกที่นั่งมุมที่ดีที่สุด และให้น้องเป็นคนสั่งอาหารเอง เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ พี่รัญก็ทำอย่างที่พูด เขาเป็นคนแกะกุ้งแกะปูให้น้อง ดูแลน้องอย่างดี
พิมพ์ใจมีความสุข สบายใจที่สุด เพราะตั้งแต่มาอยู่กับคุณแม่กับพ่อเลี้ยงที่บ้านหลังใหญ่ แม้จะมีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งเงินทอง และสิ่งของทุกอย่างทัดเทียมกับเพื่อนคนอื่นในวงสังคมเดียวกัน แต่สิ่งหนึ่งที่พิมพ์ใจไม่เคยได้รับเลยก็คือ การเอาใจใส่จากคนเป็นแม่
เธอเหมือนหุ่นเชิด ที่แม่เอาไว้อวดไว้โชว์ เธอน่ารักน่าเอ็นดู เรียบร้อย เรียนเก่ง ยิ่งพอเธอคบกับพี่รัญ แม่ก็ยิ่งภาคภูมิใจ เอาไปอวดกับเพื่อนได้ว่า ลูกสาวเป็นแฟนกับลูกชายนายตำรวจยศใหญ่โต ต่อไปพี่รัญจะได้เป็นผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ แล้วเธอก็จะได้เป็นคุณนาย นั่งกินนอนกินไม่ต้องทำอะไรเพราะมีสามีรวย
สำหรับพิมพ์ใจแล้ว เธอยังไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้น เธอรู้แค่ว่า ตอนนี้ เธอมีพี่รัญเป็นที่พึ่งพิงของใจ เขาเป็นที่ปรึกษา คอยให้คำแนะนำเรื่องต่าง ๆ คอยปลอบใจเวลาเธอบ่นน้อยใจว่าแม่ไม่สนใจเธอเลย เธอไว้วางใจและอบอุ่นหัวใจเมื่ออยู่กับเขา
“อิ่มหรือยังครับ อิ่มแล้วไปให้อาหารนกกันเถอะ”
“อิ่มแล้วค่ะ ว่าแต่ พี่รัญอิ่มหรือยังคะ พิมพ์ไม่เห็นพี่รัญกินอะไรเลย”
ก็เขาเอาแต่แกะกุ้งแกะปู และตักกับข้าวใส่จานให้เธอ เธอเห็นเขากินไปนิดเดียวเอง เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง
“อิ่มแล้วครับ อิ่มอกอิ่มใจ เห็นพิมพ์ยิ้มได้ กินอร่อย กินจนข้าวหมดหม้อ พี่ก็อิ่มไปด้วยแล้วล่ะครับ”
พิมพ์ใจทำปากยื่นแสนงอน เธอมองค้อนเขา ค่าที่เขาหาว่าเธอกินข้าวหมดหม้อ เธอกินคนเดียวซะที่ไหนล่ะ เขาเองก็กินด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะกินมากกว่าเขาก็ตามเถอะ
พอเห็นน้องหน้ามุ่ย คนที่แซวน้องก็รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนน้องไปให้อาหารนกนางนวลบนสะพานสุขตา
วันนี้คนมาให้อาหารนกค่อนข้างเยอะ พี่รัญคอยดูแลน้องอย่างดี คอยปกป้องน้องเวลามีคนเดินเข้ามาใกล้และเกือบชนเธอ เขาถ่ายรูปสวย ๆ ให้น้องหลายรูป
“พี่รัญมาถ่ายรูปด้วยกัน”
พิมพ์ใจกวักมือเรียกพี่มาถ่ายรูปด้วย เด็กสาวเปิดกล้องจากโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พอพี่รัญโผล่หน้าเข้ามาอยู่ในกล้องมือถือของเธอ เด็กสาวก็เหยียดแขนออกสุด แต่เพราะแขนของเธอสั้นไป มุมกล้องที่ได้เลยดูไม่ดีเท่าไร
“พี่ถ่ายให้เอง” อารัญยิ้มเอ็นดูคนแขนสั้น
“ก็ได้ค่ะ”
พิมพ์ใจส่งมือถือให้พี่รัญเป็นคนถ่ายรูป จังหวะที่กล้องนับเวลาถอยหลังก่อนจะถ่ายรูปเซลฟี เป็นช่วงจังหวะเดียวกันกับนกนางนวลบินโฉบมาใกล้พอดี พิมพ์ใจจึงเบี่ยงตัวหลบ โดยหันหน้าเข้าหาพี่รัญ
- ผู้เขียน
