พิมพ์ใจสอดส่องกวาดสายตาไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน เธอไม่เห็นพี่รัญ แต่ยังเห็นรถของเขาจอดอยู่หน้ารั้วบ้าน ไม่รู้ว่าเขาอยู่ส่วนไหนของบ้าน แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ส่วนไหนของบ้าน เธอก็ไม่สนใจหรอก
พิมพ์ใจเปิดประตูบ้านเดินออกไปหาไม้สัก เธอยิ้มตามมารยาทและเอ่ยถามเขาว่า
“คุณไม้มีธุระอะไรหรือคะ”
เพื่อนบ้านยิ้มกว้างสดใส ก่อนจะบอกกับเธอว่า
“พอดีญาติของผมมาจากต่างจังหวัด มีผลไม้มาฝากเยอะแยะเลยครับ สด ๆ จากสวน ผมเลยแบ่งมาให้คุณพิมพ์กินด้วย”
เพื่อนบ้านใจดียกตะกร้าผลไม้ข้ามประตูรั้วไม้ระแนงสีขาว
พิมพ์ใจรีบรับมาถือไว้ เพราะกลัวว่าเขาจะหนัก
“ขอบคุณมากนะคะ แต่…เยอะขนาดนี้ พิมพ์กลัวจะกินไม่ทันน่ะค่ะ”
“ใส่ตู้เย็นไว้นะครับ กินได้นานหลายวัน ผลไม้พวกนี้ปลอดสารแน่นอน กินให้อร่อยนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
พิมพ์ใจยิ้มอย่างเป็นมิตร ทว่ารอยยิ้มของเธอก็ต้องหุบฉับ เพราะมีเสียงดังเกรี้ยวกราดดังขึ้นด้านหลัง
“พิมพ์อย่
