เย็นของวัน
รถคันหรูของฟอร์มแล่นออกจากเส้นทางที่ควรจะไปคอนโดของการ์ตูนอย่างช้าๆ ก่อนจะเลี้ยวเข้าถนนใหญ่สายหนึ่ง ถนนที่การ์ตูนไม่คุ้นเลยสักนิด
ทันทีที่พวงมาลัยหมุนออกจากเส้นเดิม หัวใจของเธอก็เต้นโครมครามขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวค่ะพี่ฟอร์ม พี่ฟอร์มจะไปไหนคะ”
เสียงหวานของการ์ตูนสั่นนิดๆ จนฟอร์มเหลือบตามอง ยิ้มมุมปากอย่างดูออกว่าเธอกำลังกังวลแค่ไหน
“เดี๋ยวก็รู้เองครับ”
เขาตอบง่ายๆ แต่รอยยิ้มที่มุมปากนั้นทำให้หัวใจเธอยิ่งเต้นแรงกว่าเดิม เพราะฟอร์มเป็นคนประเภทที่ ยิ้มแบบไหนก็ต้องมีอะไรซ่อนอยู่เสมอ
“เอาดีๆสิคะ พี่จะพาหนูไปไหน”
การ์ตูนเริ่มมีโทนเสียงกลัวปนหงุดหงิดเล็กๆ
“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ”
มือของเขาข้างหนึ่งยังคุมพวงมาลัยมั่นคง ส่วนอีกข้างค่อยๆเอื้อมมากุมมือของเธอไว้แน่น จนเธอสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วเขาก็ยิ้มบางๆให้กับเธอด้วย ก่อนจะหันกลับไปมองเส้นทางข้างหน้าสลับกับ
