3 มองทางด้วยสิ
1445 คำ
“หึ! รักกันไปเถอะมึง เดี๋ยวก็รู้ว่าคนอย่างกูฆ่าได้แต่หยามไม่ได้”
ฟอร์มพูดขึ้นหลังเห็นซีหยอกล้อการ์ตูน เด็กสาวที่ดูทั้งใสซื่อและสะดุดตาจนเขาหงุดหงิดในใจ
“มึงเอาจริงเหรอวะไอ้ฟอร์ม”
ซันเดย์ถามเหมือนอยากให้เพื่อนคิดใหม่อีกที
“อะไรเอาจริงคะพี่ซันเดย์”
พะพิ้งที่เพิ่งมานั่งกับซันเดย์เอ่ยถามขึ้นอย่างงงๆ
“ก็…”
ซันเดย์ยังไม่ทันได้อธิบาย ฟอร์มก็รีบพูดแทรกทันที
“ไม่มีอะไรหรอกครับพะพิ้ง พี่กับไอ้สองคนนี้ก็แค่คุยกันเล่นๆ ตามประสาผู้ชายเท่านั้นเองครับ”
ฟอร์มตอบด้วยรอยยิ้มหวานให้พะพิ้ง เขาไม่อยากให้พะพิ้งรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น เพราะกลัวว่าแผนที่คิดเอาไว้จะถูกจับได้ แถมข้างๆพะพิ้งยังมีมิรานั่งอยู่ด้วย ทำให้เขาต้องระวังคำพูดมากขึ้นไปอีก
“งั้นเหรอคะ”
“ใช่ครับ อืม...ว่าแต่เป็นยังไงบ้างครับ ชีวิตหลังแต่งงาน ไอ้ซันเดย์มันพอจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนขึ้นบ้างไหมครับ”
ฟอร์มรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับในหัวไม่ได้มีแผนร้ายอะไรเลย
พะพิ้งยิ้มแววตาเป็นประกาย ก่อนตอบเสียงอ้อน
“ก็ดีค่ะ ช่วงนี้พูดง่ายมากค่ะพี่ฟอร์ม แถมยังตามใจหนูมากๆด้วยนะคะ ทุกวันนี้หนูแทบไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ”
เธอตั้งใจจะเล่าเรื่องที่ซันเดย์ดูแลแบบละเอียดยิบให้เพื่อนๆฟัง แต่ก่อนที่เธอจะไหลต่อ ซันเดย์ก็รีบตัดบทซะก่อน เพราะเรื่องที่พะพิ้งเห็นนั้น คนอื่นๆไม่มีใครเคยรู้มาก่อนเลย
“พี่ว่าพอแล้วมั้งครับ อย่าเล่าเยอะเลย เดี๋ยวไอ้สองตัวนี้มันจะล้อเรียนพี่เอา พอเถอะครับพะพิ้ง”
เขาพูดด้วยเสียงอ้อนโยน สายตาจ้องมาที่ภรรยาอย่างหวานหยดย้อย พร้อมจับมือภรรยาอย่างนุ่มนวล
ทรอยหัวเราะแทรกขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ
“แม้~ ไอ้ซันเดย์ ทีนั้นทำปากเก่ง ที่แท้มึงก็แพ้เมียนี่หว่า"
"เออกูยอมรับเว้ย กูยอมหยุดเพื่อเมียมันเสียหายตรงไหนวะ พวกมึงไม่มีเมียแม่งไม่เข้าใจหรอกเว้ยไอ้ค*ย"
ซันเดย์ทั้งยอมรับทั้งด่าเพื่อนแก้เขินไปด้วย
แล้วทุกคนต่างก็คุยกันไปด้วยความสนุกสนาน
ส่วนฟอร์มเงยหน้าขึ้นมองไปบนตึก รอยยิ้มบางๆ พลางคิดถึงแผนการที่จะจัดการกับการ์ตูน เพื่อแก้แค้นซีให้สาสม ความมุ่งมั่นร้ายๆ แอบซ่อนอยู่ในรอยยิ้มบางๆนั้นอย่างเงียบๆ
เย็นวันนั้น
“แก ฉันไม่ได้ไปเดินตลาดกับแกสองคนนะ วันนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย ฉันว่าจะไปหาน้าวรรณซักหน่อย ไม่ได้ไปนานแล้วคิดถึง” การ์ตูนบอกเพื่อนรักทั้งสอง พร้อมส่งยิ้มให้ชามกับดรีมอย่างอ่อนโยน
“ได้สิ ไว้วันหลังค่อยไปด้วยกันก็ได้”
ชามตอบกลับด้วยรอยยิ้มสบายๆ
การ์ตูนพยักหน้า
“อืม...งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยแล้วกันแก ฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง”
การ์ตูนพูดพร้อมกับเดินถอยหลัง พลางมองเพื่อนทั้งสองที่กำลังก้าวเข้าใกล้ลิฟต์
“โอเค งั้นไว้พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ดรีมโบกมือให้เบาๆ
“โอเคแก ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”
การ์ตูนยังคงเดินถอยหลังตามสไตล์คนที่ไม่ค่อยระวังตัวนัก เธอเห็นลิฟต์ปิดลงพอดี จึงหันหน้ากลับมาทางเดินเพื่อจะไปห้องน้ำ แต่ไม่ทันจะก้าวได้ภึงสองก้าว ร่างบางของเธอก็พุ่งชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนขวางอยู่ตรงนั้นอย่างจัง
พลัก!!
แรงปะทะทำให้เธอเซไปเล็กน้อย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆผสมกลิ่นกายตีเข้ามาในจมูกเบาบาง เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ และหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นในทันที
“วะ…ว้าย!”
เสียงของการ์ตูนหลุดออกมาแผ่วๆ ตอนที่ปลายเท้าของเธอสะดุดเสียหลัก ร่างบางกำลังจะล้มลงพื้น แต่ไม่ทันถึงเสี้ยววินาที มือใหญ่ของชายคนนั้นก็คว้าเอวบางเธอไว้แน่น ก่อนจะดึงเข้าไปชิดแผ่นอกกว้าง เหมือนน้ำหนักเธอไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย
เขาคว้าเธอด้วยแขนเพียงข้างเดียว แต่กลับทำให้เธอจมหายเข้าไปในอ้อมกอดนั้นได้ง่ายเหลือเกิน
“เดินระวังหน่อยสิครับ ถ้าพี่คว้าไว้ไม่ทันจะล้มเอาง่ายๆนะ”
เสียงของฟอร์มเรียบนิ่ง แต่มีแววหวานลึกๆปนเตือนเหมือนเป็นห่วง เสียงนั้นทำให้สันหลังเธอไหววูบขึ้นมาทันที รอยยิ้มที่มุมปากของเขาผุดขึ้นช้าๆ อย่างผู้ชายที่รู้ตัวว่าตัวเองเหนือกว่า
สายตาของเขากวาดมองใบหน้าของเธออย่างไม่เกรงใจ ราวกับกำลังจดจำทุกอย่างใหม่อีกครั้ง จากดวงตา ใบหน้า แก้มที่แดงขึ้นเพราะตกใจ แล้วเขาก็ค่อยๆเลื่อนสายตาลงไปเรื่อยๆจนถึงลำคอระหว ในจังหวะนั้นเธอต้องรีบขยับตัวหนี ก่อนที่สายตาของเขาจะไหลลงไปลึกกว่านั้น
“เอ่อ…ขะ…ขอบคุณค่ะ”
การ์ตูนพูดเสียงเบา มือดันแผ่นอกแกร่งของเขาออกเล็กน้อย แล้วมึงของเธอก็สัมผัสไปที่กล้ามเนื้อแน่นตึง ใช่ปลายนิ้วของเธอรู้สึกได้แบบนั้น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบไม่เป็นจังหวะ
ฟอร์มเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย คล้ายกำลังเล่นสนุกกับปฏิกิริยาของเธอ
“อ้าว~ คิดว่าใคร ที่แท้ก็น้องการ์ตูนนี่เอง”
เขาพูดขึ้นมาเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ ทั้งที่ในความจริงเขาตั้งใจมายืนขวางทางเธอเพียงเพื่อให้เธอชน
“ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยพยุงไว้ไม่ให้หนูล้มค่ะ”
การ์ตูนตอบพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอรู้ดีว่าเขาคือรุ่นพี่คนเดียวกับที่เอาแต่จ้องมองเธอเมื่อตอนกลางวัน สายตาแบบนั้น เธอไม่มีทางลืมได้ง่ายๆ พลางแอบคิดในใจว่า 'ทำไมเขาหล่อขนาดนี้กันนะ หล่อกว่าที่เห็นไกลๆซะอีก'
ฟอร์มยืนกอดอกนิ่งแค่นั้น เขาก็ดูหล่อแบบไม่ต้องพยายาม
“หึ! คราวหลังก็เดินมองทางด้วยสิ แบบนี้มันอันตรายนะรู้ไหม”
น้ำเสียงเขาฟังเหมือนตำหนิ แต่ความจริงแล้วมันอ่อนลงกว่าที่เจ้าตัวตั้งใจจะทำด้วยซ้ำ
เขาก้มลงมองใบหน้าหวานใกล้ๆ และมันก็ใกล้จนลมหายใจเธอแทบจะปะทะหน้าอกเขาเอง แล้วหัวใจเขาก็เผลอสะดุดนิดหนึ่ง เขาไม่เคยเห็นเธอใกล้ขนาดนี้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคนที่ตัวเล็กๆ ดูเรียบร้อยแบบนี้ จะสวยจนสะกดสายตาได้ขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เธอได้ตำแหน่งของดาวคณะ
แต่ภาพหวานนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความแค้น เมื่อสายตาของเขาเลื่อนลงไปเห็นถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือเล็กของเธอ เขารู้ดีว่านั่นของจากซีผู้ชายที่เขาตั้งใจจะเอาคืน
“เอ่อค่ะ ขอบคุณค่ะ”
การ์ตูนเอ่ยเสียงค่อยเหมือนคนยังเกรงๆอยู่ เธอก้มหัวให้เล็กน้อย แล้วหมุนตัวจะเดินไปห้องน้ำ
“เดี๋ยวสิ”
เสียงเข้มของฟอร์มดึงขึ้น แล้วเธอก็หยุดฝีเท้าลงกึก
“คะ…”
เธอหันกลับมาช้าๆ แบบคนที่ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรอีก
ฟอร์มชี้คางไปยังพื้นเบื้องหน้า
“ผ้าเช็ดหน้าของหนูหล่นหรือเปล่า”
การ์ตูนก้มลงมองตาม และแน่นอน ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของเธอตกอยู่ตรงนั้นจริงๆ
“เอ่อ…ค่ะ ของหนูเองค่ะ”
เธอรีบตอบ แล้วก้าวเท้ากลับมาเพื่อจะหยิบมันขึ้นอย่างรวดเร็ว
เธอคิดแค่จะหยิบแล้วก็รีบไป แต่ฟอร์มไม่ได้คิดให้มันจบง่ายแบบนั้น เขาก้มลงเก็บในจังหวะที่คำนวณไว้เป๊ะ ร่างเขาโน้มลงพร้อมกับการ์ตูนพอดิบพอดี มือใหญ่ของเขาแตะนิ้วเล็กของเธอเข้าแบบตั้งใจ แต่แสร้งทำเป็นบังเอิญสัมผัส
เนื้อนิ้วนิ่มของเธอชนกับความอุ่นและหยาบกร้านของเขาเพียงเสี้ยววินาที แต่มันก็พอจะทำให้เธอสะดุ้งเหมือนถูกไฟอ่อนๆแตะปลายนิ้ว
“เอ่อ…”
การ์ตูนเสียงสั่นเบาๆ เธอรีบชักมือออกจากมือเขาเหมือนกำลังจับของร้อน ใจเต้นระส่ำจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก เอาจริงๆ เธอไม่เคยถูกผู้ชายแตะตัวแล้วรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยแม้แต่กับซีที่เป็นแฟนของเธอด้วย
- ผู้เขียน
