“ไม่เจ็บ แต่ถ้าลงแรงกว่านี้อีกหน่อยเจ็บแน่”
เขายิ้มที่มุมปากรอยยิ้มที่ไม่เคยมีให้ใครมาก่อน แม้กระทั่งเจ้าตัวเองก็ยังงงว่ายิ้มออกมาแบบนั้นได้ไงกัน
การ์ตูนเงยหน้าขึ้นมองเขา ใบหน้าเล็กเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ เขาเองก็เอียงหัวมองเธอด้วยสายตาเจือยั่วยวนนิดๆ แบบผู้ชายที่รู้ว่าตัวเองกำลังทำให้เธอใจเต้นแรง
“พะ…พี่ฟอร์ม อย่ามองแบบนั้นสิคะ หนูตั้งใจทำแผลให้อยู่นะคะ”
“ก็เห็นแล้วล่ะ ว่าตั้งใจมาก”
ฟอร์มพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมลึกมองเธอไม่วาง เหมือนกำลังอ่านใจเธอยังไงยังงั้น
การ์ตูนใจเต้นแรงจนแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ก็พยายามก้มหน้าก้มตาทำแผลต่อให้เสร็จ ทว่ามือเล็กกลับสั่นจนสำลีหลุดจากปลายนิ้ว
ฟอร์มยกมือขึ้นจับข้อมือเล็กของเธอไว้เบาๆ
“ทำไมสั่นอะไรขนาดนั้น แค่ทำแผลแค่นี้ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลยหรอ หรือว่าไม่โอเคที่พี่ทำแบบนั้น”
ดวงตาการ์ตูนสั่นวูบ เธอกัดริมฝีปาก กลั้นทุกอย่างไว้
“หนูโอ
