“แล้วรถพี่ฟอร์มล่ะคะ”
การ์ตูนเงยหน้าขึ้นถามเสียงแผ่ว เมื่อฟอร์มขึ้นมามาสตาร์ทรถของเธออย่างถือวิสาสะ
“ก็ทิ้งไว้นี่แหละ”
ฟอร์มตอบหน้าตาเฉย ราวกับเรื่องนี้ไม่ใช่ปัญหาอะไรสักนิด
“ได้ไงกันคะ แล้วพรุ่งนี้พี่จะมาเรียนยังไง”
เธอถามด้วยความเป็นห่วงจริงๆ เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันเริ่มเลยเถิดไปจากที่เธอตั้งใจไว้แล้ว
“เราก็ไปรับพี่ไง ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลยนี่”
ฟอร์มพูดง่ายราวกับเป็นเรื่องธรรมดา น้ำเสียงนั้นทั้งอบอุ่นทั้งเอาแต่ใจจนการ์ตูนพูดไม่ออก
“งั้นหนูไปส่งพี่ที่คอนโดก่อนก็ได้ค่ะ จะได้ดูเนียนๆหน่อย”
การ์ตูนเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองกระจกหลัง เธอเห็นซียังยืนมองอยู่ตรงนั้น สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ทำไมต้องไปส่ง ก็ไปด้วยกันนี่แหละ”
ฟอร์มหันมามองด้วยสายตาดื้อๆ แบบคนไม่ยอมตามใครง่ายๆ
“ไม่ได้ค่ะพี่ฟอร์ม!”
การ์ตูนรีบตอบทันที เสียงสั่นนิดๆเหมือนจะลน
“ทำไมล่ะ”
เขาถามเหมือนไม่เข้าใจ ทั้งที่ความจร
