“อ้อ…แบบนี้นี่เอง ก็นานแล้วนะคะ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะตั้งแต่ที่หนูเข้าไปเรียนมหาลัยเลยค่ะ ใช่ไหมคะพี่ฟอร์ม”
การ์ตูนรีบเสริม ก่อนหันไปมองหน้าฟอร์มด้วยรอยยิ้มฝืนๆ หวังให้เขารับมุกไปด้วย
ฟอร์มเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ
“อืม… ครับ”
น้ำเสียงเหมือนไม่ค่อยอยากตอบ แต่แววตาน่ะสิมันกลับจับจ้องการ์ตูน ราวกับกำลังสนุกกับการมองดูเธอโกหกน้า จนตอนนี้เธอดูลนลานไปหมด
น้าวรรณหัวเราะเอ็นดู
“ก็นานเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไมน้าไม่เคยรู้เลยว่าหนูมีรุ่นพี่ผู้ชายสนิทด้วย น้ารู้จักแค่ชามกับดรีมสองคนนะ”
คำถามนั้นทำให้การ์ตูนถึงกับสะอึกไปหนึ่งจังหวะ มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น ก่อนจะยิ้มแห้งๆ
“คือ…หนูคิดว่ามันไม่สำคัญเท่าไหร่ค่ะน้าวรรณ หนูก็เลยไม่ได้บอกน้าไว้ก่อนน่ะค่ะ”
เธอพูดจบก็หันไปมองฟอร์มอีกครั้ง คราวนี้สายตาเต็มไปด้วยความอึดอัดปนตำหนิแบบกลายๆ แต่ฟอร์มน่ะกลับยกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างผู้ชนะ
"ยิ้มอะไร สนุกมากหรือไงเล่า"
