น้าชายยิ้มๆ แต่แววตากลับจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“ใช่…การ์ตูนไม่เคยพาใครเข้ามาที่นี่เลยสักคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนผู้ชาย หรือว่าคนรู้จักที่สนิทกันมากแค่ไหนก็ตาม”
คำตอบนั้นทำให้หัวใจของฟอร์มสะดุดวูบ เขาเผลอหรี่ตาลง จ้องแก้วน้ำในมือตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างแล่นขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว มันคือความพิเศษหรือว่าแค่เรื่องบังเอิญที่เกิดจากการตื้อของเขา ฟอร์มไม่ชอบความไม่แน่ใจแบบนี้เอาซะเลย
“อืม…งั้นผมคงจะโชคดีมากสินะครับ ที่ได้เข้ามาเป็นคนแรก”
ฟอร์มพยายามทำหน้านิ่ง แต่ปลายเสียงกลับแฝงความประหลาดใจที่เก็บไม่มิด
น้าวรรณหัวเราะเบาๆ
“ก็คงงั้นแหละลูก หมู่นี้การ์ตูนโตขึ้นมาก น้าว่ามันแปลกเหมือนกันที่จู่ๆก็พารุ่นพี่ผู้ชายเข้าบ้าน เพราะเด็กคนนี้ไม่ใช่คนที่จะ ไว้ใจ แล้วพาใครเข้าบ้านได้ง่ายๆหรอกนะ”
"ครับ...ปกติที่มหาวิทยาลัยผมก็เห็นเธออยู่แต่กับเพื่อนผู้หญิง เธอดูไม่ค่อยดื้อเลยนะครับ"
ฟอร์มเอ่ยชมออกมาตา
