“คุยอะไรกันอยู่คะ”
เสียงหวานสดใสดังขึ้นจากปลายบันได การ์ตูนเดินลงมาพร้อมแก้มแดงระเรื่อเล็กน้อย หลังจากเพิ่งคุยกับแก้มเสร็จ เธอสดใสจนฟอร์มต้องเงยหน้ามอง มองแบบที่เขาเองยังไม่ทันรู้ตัวว่าแววตาของเขานั้น ดูอบอุ่นขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“อ้าวลงมากันแล้วหรอลูก พอดีเลยเดี๋ยวน้าจะได้จัดเตรียมกับข้าวออกไปกินกัน ก่อนที่การ์ตูนจะกลับ”
น้าวรรณยิ้มกว้าง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังห้องครัวด้วยท่าทีคล่องแคล่ว
ฟอร์มมองตามเงาหลังของผู้หญิงสองรุ่นแม่ลูกที่เดินไปด้วยกัน ทั้งการ์ตูนและแก้มดูเข้ากันจนเขาเผลอคิดว่า 'บ้านหลังนี้อบอุ่นทำให้การ์ตูนดูสดใสมากกว่าที่อยู่มหาลัยซะอีก'
เขามาที่นี่ในฐานะแฟนปลอม เพื่อแก้แค้นผู้ชายอีกคน แต่พอได้เห็นรอยยิ้มของทุกคนในบ้าน ฟอร์มกลับรู้สึกเหมือนกำลังเข้าไปทำลายสิ่งสวยงามบางอย่างโดยไม่ตั้งใจ
เขาไม่คิดมาก่อนว่าการ์ตูนจะรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้ ไม่คิดว่าเธอจะต้องเก็บความเจ็บปวดไ
