“หึ! ไม่กลัวก็ไม่กลัว”
ฟอร์มหันมายิ้มให้เธอเล็กๆ รอยยิ้มของเขาเหมือนกำลังสนุกที่เห็นเธอหวั่นไหว แบบที่เขาต้องการทุกอย่าง
รถจอดสนิทลงที่ลานจอดของคอนโดหรูของฟอร์ม เขาดับเครื่องแล้วหันมามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จนการ์ตูนต้องรีบเบือนหน้าหนี
“ขึ้นไปบนห้องกับพี่ไหม”
น้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้การ์ตูนใจสั่นวูบ
“หนู…รอที่นี่ดีกว่าค่ะ”
ฟอร์มเลิกคิ้ว แล้วแค่นเสียงหัวเราะ
“ไหนบอกไม่กลัวไง”
“หนูไม่ได้กลัวค่ะ หนูแค่อยากรอตรงนี้มากกว่า”
“ขึ้นไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยเถอะนะ”
เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ จนปลายจมูกแทบจะชนแก้มเธอ เหมือนเขาจงใจเข้ามาใกล้เธอทุกครั้งเลย
“พี่เป็นคนกลัวผีน่ะ ขึ้นไปคนเดียวเดี๋ยวผีหลอก”
การ์ตูนเงยหน้ามองเขาพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทันที
“ฮ๊ะ~ พี่ฟอร์มเนี่ยนะ…กลัวผี”
'คนอย่างเขาเนี่ยนะ ผู้ชายสูงใหญ่ หน้าดุ ดีกรีเสือมหาลัย แค่คิดก็ไม่น่าเชื่อแล้วว่าเขาจะกลัวผี'
