“ทำไมเขิน”
ฟอร์มถามเสียงต่ำ ใบหน้าเลื่อนลงจนริมฝีปากเฉียดขมับเธอ อีกนิดเดียวคางของเขาก็จะวางที่ไหล่ของเธออยู่แล้ว
“ก็…ก็พี่ฟอร์มเข้ามาใกล้เกินไปค่ะ”
การ์ตูนตอบเสียงสั่นจนแทบไม่ได้ยินเองด้วยซ้ำ
ฟอร์มยกยิ้มด้วยความพอใจ และแน่นอนว่าเขากำลังตั้งใจ ที่จะเอาไอ้นั่นของเขาเข้าไปแนบชิดกับเธอแบบนั้น
“ใกล้แค่นี้ยังไม่พอด้วยซ้ำ”
นิ้วของเขาลูบหลังมือของเธอเบาๆ
“เพราะพี่อยากชิดกว่านี้อีกเยอะเลย”
คำพูดนั้นทำให้การ์ตูนถึงกับตัวสั่นระริก 'ฉันถือขึ้นมากับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ธัมโมสังโฆ ขอให้ฉันปลอดภัยจากเขาด้วยเถิด'
ลิฟต์ยังคงเคลื่อนสูงขึ้นอย่างช้าๆ ทว่าหัวใจของการ์ตูนกลับเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก
“พี่ฟอร์มอยู่ชั้นไหนคะ”
การ์ตูนเอียงตัวเล็กน้อย ตั้งใจจะมองหมายเลขชั้นที่แสงสีแดงบนปุ่มกดกำลังเรืองอยู่ ทว่าเธอยังไม่ทันได้เห็นด้วยซ้ำ ร่างของเธอก็ถูกเขาจับหมุน ให้เธอได้หันหน้าไปที่เขาทันที
จุ๊บ!
ร
