หลังจากที่คนตัวเล็กคุยโทรศัพท์กับคนเป็นพ่อเสร็จ นิ้วเรียวก็กดตัดสายไปก่อนจะหันมามองหน้าผมที่ยืนจ้องมองหน้าเธออยู่
"..." วาวาก็นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมาทำท่าจะเดินเบี่ยงหนีผมออกไป
หมับ! ผมก็เอื้อมมือไปคว้าแขนเล็กไว้ ไม่ดื้อก็หนี...เป็นงี้อยู่เรื่อย
"ปล่อยวาค่ะ..." รวมถึงไอ้คำนี้ด้วย พูดทุกครั้ง แล้วผมก็ไม่เคยปล่อยสักครั้ง
"...พี่ธาม ปล่อยวา"
"ไม่" ผมตอบกลับเสียงนิ่งทำให้ดวงตากลมโตมองหน้าผมแววตาเอาเรื่องราวกับแมวตัวน้อยขู่
"จิ๊ พี่ธาม..."
"จะไปไหน" ผมถามออกไป
"เรื่องของวาค่ะ วาไม่จำเป็นต้องบอกพะ..." ไม่รอให้คนตัวเล็กได้พูดจบ ผมก็จัดการกระชากแขนเรียวของคนตรงหน้าเข้ามาหาตัวอย่างแรง
ดื้อไม่เคยหยุด
"วาเจ็บนะคะ"
"แล้วทำไมชอบดื้อ" ผมมองหน้าถามร่างบางเสียงนิ่ง รู้ว่าผมชอบทำแบบนี้ก็ยังจะชอบดื้อไม่เลิก
"แค่บอกว่าจะไปไหน ตอบมาไม่ได้หรือไง"
"..." ใบหน้าใสก็นิ่งเบือนสายตาหนีไปอีกทาง
"ตอบ
