17
อองฟอง
ฉันเก็บเสื้อที่คนใจร้ายโยนใส่หน้าแล้วมองหน้าเขาอย่างตัดพ้อ ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจะบอกว่านั่นคือพี่พลก็ไม่ได้ ฉันรับปากกับพี่พลว่าจะไม่บอกใคร
ฉันเดินออกจากห้องที่มีแต่ความทรงจำ เดินตามพี่แดนลงไปยังชั้นล่างอย่างไม่รู้จุดหมาย ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉันด้วยมันกำลังไปได้ด้วยดี
"ถึงแล้ว อยู่ได้มั้ย"พี่แดนหยุดเดินอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ข้างๆบ้านหลังใหญ่ น่าจะเป็นบ้านของแม่บ้านประจำ
"อองฟองเลือกได้ด้วยหรอคะ"ฉันตอบพี่แดนไปยิ้มๆ ยิ้มเหยียดตัวเอง
"รอนายอารมณ์ดีกว่านี้ก่อน แล้วไปอธิบายให้นายฟัง พี่พูดอะไรไม่ได้เยอะ พี่ไปก่อน"พี่แดนพูดรัวเร็วแล้วหันหลังเดินกลับไปบ้านใหญ่อย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวทำเวลาไม่ได้
ฉันก้าวเข้ามาในบ้านหลังเล็กที่มีแค่เตียงนอนขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตั้งอยู่กลางห้องและตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก เยื้องไปทางฝั่งขวาเป็นห้องน้ำ ที่นี่ไม่ได้แย่อะไร เหมือนหอพักที่ฉันเช่า
