4.มาเฟีย
1296 คำ
4
พี่ฌอน
ผมจ้องมองใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มที่นอนหลับในอ้อมกอด ดวงตากลมโตน่ารักบ้องแบ๊วที่ทำให้ผมเกือบหลงเสน่ห์ตั้งแต่แรกพบหรือว่าหลงไปแล้วก็ไม่รู้ จมูกนิดปากหน่อย เข้ารูปกับใบหน้าเธออย่างลงตัว สวยน่ารักเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ
ก๊อกๆ
"นายครับจะถึงแล้วครับ"เสียงไอ้แดนตะโกนเข้ามาบอกจากด้านนอกขัดจังหวะผมหมด
"เออ"ผมตอบเสียงห้วนไม่สบอารมณ์ ขัดจังหวะจริงโว้ยไอ้พวกนี้ เดี๋ยวพ่อเพ่งกบาลเลย
ผมเลือกที่จะไม่ปลุกคนตัวเล็กที่กำลังนอนหลับสบาย ผมอุ้มเธอลงจากเครื่องบินไปขึ้นรถกลับบ้าน บ้านที่ผมหมายถึงคือบ้านที่อังกฤษ ผมต้องมาทำงานที่นี่สักระยะ พ่อเรียกตามตัวกลับมา ไอ้แอนดริวกับไอ้ทอมก็โวยวายนิดหน่อยแต่พวกมันก็เข้าใจ เพราะที่อังกฤษไม่มีใครบริหารงานช่วยพ่อ พ่อที่ว่าคือพ่อแท้ๆของผม ญาติที่ผมมีเพียงคนเดียว ท่านบอกให้ผมถอนหุ้นออกจากพวกไอ้แอนดริวกับไอ้ทอมแล้วมาบริหารงานแทนท่าน แต่ผมก็ไม่สามารถทิ้งเพื่อนได้หรอก ไม่สิทิ้งเงินก้อนโตหรือเปล่า555 ปล่อยให้พวกมันทำงานกันไปเองแล้วกัน ผมขอจัดการงานที่อังกฤษก่อน
คงสงสัยสินะว่าผมเอาอองฟองมาทำไม เธอคือฆาตกรทำให้แม่กับน้องผมต้องตาย เธอจะต้องได้ชดใช้ในสิ่งที่เธอทำ เธอไม่รู้หรอกตลอดระยะเวลา21ปีที่ผมไม่มีแม่ไม่มีน้องมันโดดเดี่ยวแค่ไหน เธอไม่รู้หรอกว่าการสูญเสียคนที่เรารักมันเป็นยังไง ผมจะทำให้เธอรู้ว่าการที่เราสูญเสียคนที่เรารักมันเจ็บปวดแค่ไหน
แต่ทำไมนะแค่มองหน้าเธอใจผมมันก็อ่อนยวบ แต่ไม่ได้ๆผมจะมาใจอ่อนให้กับศัตรูไม่ได้
ยัยนี่ขี้เซาจริงผมอุ้มลงจากเครื่องบินมานั่งรถเธอยังไม่ตื่นแถมตอนนี้ถึงบ้านแล้วเธอก็ยังไม่ตื่นอีก ผมค่อยๆช้อนคนตัวเล็กขึ้นแนบอกแล้วพาเดินขึ้นบ้าน นี่ก็ค่ำแล้วด้วย
"อื้อออ"อองฟองครางอืออาในคอเมื่อผมวางเธอลงบนเตียงนุ่ม
"ตื่นแล้วหรอ ฮึ หิวมั้ย"ผมยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมออกจากใบหน้าสวยแล้วถามเสียงอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้ รู้สึกเอ็นดูยัยนี่ยังไงก็ไม่รู้สิ
"ที่นี่ที่ไหน"เธอลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆห้อง หันมาถามผมขมวดคิ้วยุ่ง
"บ้านฉันเอง เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันเข้าใจมั้ย"ผมดึงอองฟองเข้ามากอดแล้วกระซิบบอก
"ไม่! ฉันจะกลับบ้าน!"เธอดีดดิ้นบอกเสียงแข็ง ใครๆก็อยากเป็นเมียผมทั้งนั้น แล้วยัยนี่เป็นใครเนี่ยถึงได้ปฏิเสธ!
"แต่เธอเป็นเมียฉันแล้ว เธอต้องอยู่กับผัวสิ"
"ไม่ฉันไม่มีผัวแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นเมียใคร"ทำไมยัยนี่หัวดื้อแบบนี้ ไหนไอ้แดนบอกว่าเธอหัวอ่อนไงวะ
"เธอเป็นเมียฉัน!!"ผมตะคอกเสียงใส่เธอพร้อมกับบีบไหล่เล็กแน่น ไม่มีใครกล้าเถียงผมแบบนี้เลยนะ
"ไม่ใช่ ฮือออออ เจ็บ เจ็บ"ยัยนั้นยังคงปฏิเสธว่าไม่ใช่เมียผม แล้วปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม บ้าเอ้ย!!
"เจ็บก็เงียบ หรืออยากให้ฉันทำแบบเมื่อคืน"ผมปล่อยมือจากไหล่เล็กแล้วดึงเธอเข้ามากอด ผมมันแม่งปลอบใครไม่เป็นไง ได้แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"ฮึก! ไม่เอา ฮึก"เธอยอมนิ่งอยู่ในอ้อมกอดผมแต่ก็ยังมีสะอื้นอยู่บ้าง กูกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย
"หิวข้าวมั้ย"ผมถามเมื่อเสียงสะอื้นเงียบลงไปได้สักพัก ผมต้องทำใจใช่มั้ยเพราะผมทำให้เธอกลัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเองนี่
"..."เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าหงึกหงักกับอกผม
"งั้นก็ลงไปกินข้าว ฉันก็หิวเหมือนกัน"ผมผละร่างเล็กออกแล้วลุกขึ้นจากเตียง จะเดินไปกินข้าว
"เดี๋ยว"อองฟองคว้าแขนผมไว้ อะไรอีกว่ะ เฮ้อ
"อะไร"ผมหันกลับมามองเธอที่นั่ง เอิ่ม... แม่งแล้วทำไมเป้ากูต้องตุงด้วยเนี่ย!!
"นายเป็นใครหรอ"เธอเอียงคอถามอย่างน่ารัก ถ้ายัยนี่จะน่ารักน้อยลงกว่านี้ผมก็ไม่ว่านะ
"เป็นผัวเธอไง"ผมตอบส่งๆ ไม่รู้จะถามอะไรนักหนา
"ไม่ช่ายยย หมายถึงชื่ออะไร ทำงานอะไร เป็นลูกใครอะไรแบบนี้"เอ่อจะถามถึงโคตรเง้าตระกูลเลยมั้ย
"ชื่อฌอน เป็นมาเฟีย"ผมตอบตัดความรำคาญพลางจ้องหน้าเล็กที่เบิ่งตากว้าง
"มะ...มาเฟียหรอ"เธอถามตะกุกตะกัก จ้องหน้าผมอย่างหวาดกลัว มาเฟียในความคิดของเธอก็คงจะเป็นคนเลวฆ่าคนอื่นไปทั่วสินะ ใช่สิมันก็เป็นความคิดของคนทั่วไปอยู่แล้ว
"เอ่อ ไปลุกไปกินข้าว ชักช้า"ผมกระตุกแขนเล็กให้ลุกขึ้นจากเตียง ลงไปกินข้าว หิวจนใส้จะขาดอยู่แล้ว
"ฆ่าคนมั้ย"นั่นไงผมว่าแล้ว
"ฆ่า! ถ้าเธอยังถามต่ออีกฉันจะฆ่าเธอนี่แหละ"และความอดทนผมก็หมดลง
อองฟอง
"ฮือออออ ฉันยังไม่อยากตาย ฮืออออ"ฉันร้องไห้ด้วยความกลัว เขาจะฆ่าฉัน ผู้ชายตรงหน้าเขาจะฆ่าฉัน ฮือออ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยอองฟองด้วย
"เฮ้! เธอจะร้องให้ทำไมเนี่ย"เขาคะตอกแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ ที่ฉันร้องให้ ก็ฉันกลัวเขาฆ่านี้ ฉันเพิ่งเรียนจบเองนะงานก็ยังไม่ได้ทำจะมาตายง่ายๆแบบนี้ไม่ได้
"ฮือออ นายจะฆ่าฉัน ฮึก ฮือออ"ฉันสะบัดมือเขาออกแล้ววิ่งไปอีกทางอย่างหวาดกลัว
"เฮ้อ ฉันไม่ฆ่าเมียตัวเองหรอก มานี่มา"เขาถอนหายใจแรงๆแล้วเดินมาหาฉัน อ้าแขนเหมือนเรียกลูกให้ไปหายังไงยังงั้น
"จริงๆนะ ฮึก"ฉันถามทั้งน้ำหูน้ำตาเต็มหน้า กลัวก็กลัว พวกมาเฟียฉันไม่เคยคิดจะเฉียดตัวไปใกล้พวกเขาสักนิด พวกเขาโหดร้ายเกินคน
"จริงสิ เธอเป็นเมียฉันนะ เลิกร้องไห้เช็ดน้ำตาเร็ว"เขาเดินเข้ามาประชิดตัว ดึงฉันเข้าไปกอดลูบหัวลูบหลังปลอบ อย่างเก้ๆกังๆ เขาปลอบฉันใช่มั้ย?
"ฮึก ห้ามทำนะ"ฉันหยุดร้องไห้แต่ก็ยังมีสะอื้นอยู่บ้าง เช็ดน้ำหูน้ำตาออกแล้วเงยหน้าขึ้นถามเขาเพื่อความแน่ใจ
"อือ ห้ามดื้อกับฉัน เชื่อฟังฉันเข้าใจมั้ย"เขาขานรับในลำคอ ต่อไปนี้ฉันจะกล้าหือกล้าอือกับเขามั้ย ถ้าวันดีคืนดีเขาหยิบปืนมายิงฉันทิ้งล่ะฉันจะทำยังไง
"จะไม่ดื้อ จะเชื่อฟัง"ฉันก็ยังเป็นคนหัวอ่อนอยู่วันยังค่ำ เขาบอกอะไรฉันก็เชื่อหมด ถ้าไม่เชื่อเขาอาจจะยิงฉันทิ้งก็ได้
"ดี งั้นลงไปกินข้าวได้แล้วฉันหิว"เขาผละฉันออกจากอกแล้วเดินจูงมือฉันลงมาชั้นล่าง
นี่เขาเรียกว่าบ้านหรอ ทำไมมันใหญ่โตสวยหรูแบบนี้ เกิดมายังไม่เคยเห็นที่ไหนสวยขนาดนี้เลย ฉันตื่นตาตื่นใจกับที่อยู่ใหม่สอดส่องสายตาดูนั่นดูนี่ตลอดทาง
- ผู้เขียน
