ไออุ่นที่ห่อหุ้มอยู่รอบกายทำให้คนที่นอนหลับใหลอยู่เผลอระบายยิ้มออกมาจนเกลื่อนใบหน้า หล่อนขยับตัวไปมา ไม่ช้าก็รู้สึกตัวตื่นขึ้น ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ร่างอรชรรีบผุดลุกขึ้นนั่ง แต่คงเพราะกะทันหันไปหล่อนถึงได้รู้สึกวิงเวียนแบบนี้ มือเล็กยกขึ้นกุมศีรษะของตัวเอง และรู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมาอีกครั้ง
“อย่าลุกเร็วแบบนี้สิ เดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก”
เสียงนุ่มทุ้มหูดังขึ้น พร้อมๆ กับแสงไฟจากโคมหัวเตียงที่สว่างวาบขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของชาริลล์กระจ่างชัดแก่สายตา โรสิตาเบิกตากว้าง สมองนึกไปถึงเหตุการณ์สุดท้ายที่จำได้
“โรส... นั่งรอคุณชาร์ลอยู่ที่นอกรั้ว... แล้วก็...”
“เป็นลม”
เขาต่อให้เสียงเย็นชา ขยับกายลุกขึ้นนั่ง จ้องหน้าหล่อนนิ่ง
“ผมไม่รู้ว่าคุณมาที่นี่อีกทำไม แต่ผมขอให้คุณกลับไปซะ”
“ไม่นะคะ คุณชาร์ล โรสมาที่นี่ก็เพราะคุณชาร์ล”
เขายิ้มเยาะ นัยน์ตาสีเขียวมรกตไม่อาจจะซ่อนความขมขื่นเอาไว้ได้
“เพราะผม.
