หล่อนยกสองแขนขึ้นเกาะบ่าบึกบึนของชาริลล์เอาไว้ ฝืนยิ้มให้กับเขา ทั้งๆ ที่น้ำตายังเต็มดวงหน้า ชาริลล์เต็มไปด้วยความละอายใจ เขาก้มลงมองที่กึ่งกลางลำตัวที่เขากับหล่อนยังตรึงกันอยู่ด้วยสายตาประหลาดใจนัก
“คุณตัวเล็กมาก... และผมก็ตัวใหญ่เหลือเกิน”
“โรสไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ คุณชาร์ล... โรส...”
“คุณโรสเจ็บ...”
หญิงสาวยิ้ม และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความละอายใจของคนตัวโต
“โรสหายเจ็บแล้วค่ะ”
หล่อนอมยิ้มขัดเขิน ก่อนจะฝืนใจพูดต่อจนจบ
“โรส... ต้องการเป็นของคุณชาร์ลค่ะ”
“คุณโรส...”
ชาริลล์อุทานออกมาด้วยความพึงพอใจ และไม่อาจจะต้านทานสิ่งใดได้อีก
“ขอบคุณมากครับ คุณโรส”
แล้วเขาก็จ้วงโจนเข้าใส่ความเป็นหญิงฉ่ำเยิ้มเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้แม้มันจะแน่นจนแทบถอดใจ แต่เขาก็สามารถพาความใหญ่โตผ่านพ้นเข้ามาได้จนหมด เขาคำรามกับความหวานรินของสาวน้อย ความเสียวกระสันรุนแรงทำให้เขาคลุ้มคลั่ง อย
