โรสิตาที่พยายามกะพริบตาเพื่อสะกดหยาดน้ำตาอยู่ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อน
“ฉัน... ฉัน... ต้องทำ”
“โอเค...” แล้วมิตาก็ก้มหน้าลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง ใช้ปลายนิ้วเลื่อนไปมาอยู่สองสามนาทีก็พูดขึ้น พร้อมกับยื่นโทรศัพท์มือถือให้เพื่อนรักได้มอง
“คนนี้เป็นไง ไม่แก่มากนัก แต่ค่อนข้างขี้เหนียว”
โรสิตามอง และยิ้มบางๆ “คนไหนก็ได้ ที่สามารถจ่ายเงินให้ฉันได้ มิตา”
“งั้นคนนี้ก็คงไม่ใช่เหยื่อที่เราต้องการ เอาใหม่...” มิตาพยักหน้ารับทราบ และเลื่อนนิ้วต่อ
“คนนี้ล่ะเป็นไง แต่แก่หน่อยนะ จะห้าสิบแล้ว แต่ร่ำรวยอยู่ ใจป้ำด้วย”
หน้าจอโทรศัพท์มือถือถูกยื่นมาตรงหน้าของโรสิตาอีกครั้ง หญิงสาวมองผ่านๆ ก่อนที่กลีบปากอิ่มสวยจะคลี่ออกน้อยๆ เป็นรอยยิ้มเศร้าหมอง
“ถ้าเธอคิดว่าดี ฉันก็ไม่มีปัญหาหรอก”
“เดี๋ยวแป๊บนะ ยังไม่หย่าจากเมียนี่ แยกกันอยู่ แกว่าไงยายโรส ไหวไหม”
ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำให้โรสิตารู้สึกรู้สาขึ้
