เสียงโวยวายลั่นตึกใหญ่ ทำให้ชาริลล์ที่ยังไม่อาจจะข่มตาให้หลับลงได้ลุกขึ้นจากเตียง และเดินลงมาดูสถานการณ์
“เกิดอะไรขึ้นหรือ...”
เขาพูดได้แค่นั้น... พูดได้แค่นั้นจริงๆ ก็ต้องชะงักงัน ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนศิลา มีแต่เสียงแผ่วเบาในลำคอเท่านั้นที่หลุดลอดออกมา
“โรสิตา...”
โรสิตามองเขา... มองผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจผ่านม่านน้ำตา แก้มนวลทั้งซีดทั้งแดงด้วยความอัปยศอดสู หล่อนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงก้มหน้าหลบสายตามืดดำของเขาเพียงเท่านั้น
“คุณมาก็ดีแล้ว คุณชาริลล์ คาร์ตัน”
มิตาเดินมาหยุดตรงหน้าของชาริลล์ พร้อมดึงร่างของโรสิตาติดมือมาด้วย
“คุณจำผู้หญิงคนนี้ได้ไหม”
ความตื่นตะลึง ประหลาดใจ และดีใจในวินาทีแรกกระจายหายไปจนสิ้น ยามนี้มีแต่เพียงความเกรี้ยวกราด เหยียดหยามเข้ามาแทนที่
“พวกคุณ... มาที่นี่ทำไม”
“คิดว่าพวกเราอยากมานักหรือไง แต่ที่ต้องมาก็เพราะต้องการมาเรียกร้องความเป็นธรรม”
คำพูดของผู้ห
