ชาริลล์เดินเหงาๆ กลับเข้ามาในห้องนอน... ห้องที่ยังกรุ่นไปด้วยความสุขหอมหวานของค่ำคืนสวาทที่พึ่งผ่านมา เขาทรุดกายลงนั่งบนขอบเตียงอย่างอ่อนแรง มองไปทางไหนก็เห็นแต่ใบหน้าของโรสิตา รอยยิ้มหวานๆ และความหอมหวานที่หล่อนมอบให้
“ผมควรจะดีใจ... แต่ทำไมถึงเจ็บแบบนี้นะ โรสิตา”
มือหนายกขึ้นแตะหัวใจของตัวเอง และก็รับรู้ได้ถึงความว่างเปล่า ใช่... หัวใจของเขามันได้ถูกขโมยไปตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตากับโรสิตา
“ผมคงรักคุณมากเกินกว่าจะตัดใจได้อีกแล้ว แม้ว่าคุณจะหลอกลวงผมยังไงก็ตาม ผมโง่มากใช่ไหม... โง่มากที่ยังคงลุ่มหลงคุณอยู่ รักทั้งๆ ที่ไม่ควรจะรักเลย”
ชายหนุ่มคร่ำครวญ พลางเอนกายนอนหงายบนเตียง นัยน์ตาสีเขียวมรตกยามนี้แดงก่ำ ความเจ็บปวดเต้นระริกในหัวใจอย่างบ้าคลั่ง เนื้อตัวถูกบีบเค้นด้วยความชอกช้ำรุนแรง ความโหยหาทำให้เขาถึงกับต้องเสียน้ำตาออกมา
‘เที่ยวบิน GT 5409 บินออกไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ’
นี่คือคำ
