เมื่อรถจอดหล่อนก็เลือกที่จะก้าวลงมาทันที โดยไม่คิดจะรอชาริลล์ โรงพยาบาลนี้ใหญ่โตมาก และหรูหราไม่ผิดกับโรงแรมเจ็ดดาวสักนิด จะต่างกันนิดเดียวก็แค่มีหมอและพยาบาลเดินไปมาแทนพนักงานของโรงแรมเท่านั้น
หญิงสาวหยุดยืนอยู่หน้าประตูกระจกอัตโนมัติไม่กล้าก้าวเข้าไปด้านใน พนักงานที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูรีบเดินเข้ามาหา ค้อมศีรษะให้อย่างนอบน้อมและถามหล่อนด้วยน้ำเสียงสุภาพบอกให้รู้ว่าผ่านการอบรมมารยาทมาอย่างดี
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง ไม่ทราบว่ามาเยี่ยมญาติหรือว่ามาพบคุณหมอครับ”
“เอ่อ... ดิฉันมาเยี่ยมพ่อน่ะค่ะ”
โรสิตาอึกอักบอกว่ามาหาบิดา แต่ในสมองกลับไม่รู้เลยว่าท่านอยู่ที่ไหน ชั้นไหน และห้องอะไร จำต้องยื่นนิ่ง
“ไม่ทราบว่าคุณพ่อของคุณผู้หญิงอยู่ชั้นไหนครับ เดี๋ยวกระผม...”
“เอ่อ... ชั้น...”
“ชั้นสิบแปด ห้องสิบห้าครับ”
อ้อมแขนอบอุ่นโอบมาที่เอวคอดด้วยท่าทางแสดงความเป็นเจ้าของ พร้อมๆ กับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น
