ตลอดระยะเวลาเกือบสามสิบนาทีที่นั่งเงียบมาในรถ ในที่สุดหล่อนก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งอกเสียทีเมื่อรถมาจอดสนิทอยู่ที่หน้าบ้านของหล่อน หญิงสาวเปิดประตูรถ และก้าวลงไปทันที ไม่คิดจะรอเขา หล่อนรีบเดินเข้าไปในบ้าน พบป้าเยาว์ยืนรออยู่ด้วยสีหน้ากระวนกระวาย
“กลับมาแล้วหรือคะคุณหนู”
“มีอะไรหรือคะป้าเยาว์”
สีหน้าของป้าเยาว์ไม่ดีเลย เมื่อมองหน้าหล่อน และชะเง้อเข้าไปในห้องรับแขก
“มีเจ้าหน้าที่จากธนาคารมาขอพบคุณหนูค่ะ”
คราวนี้สีหน้าของหล่อนไม่ได้ต่างไปจากป้าเยาว์เลยแม้แต่น้อย แต่ก็พยายามเก็บอาการ และส่งสัญญาณให้ป้าเยาว์สงบปากสงบคำเอาไว้เมื่อชาริลล์เดินมาหยุดใกล้ๆ
“คุณชาร์ลขึ้นไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวโรสตามไป”
ชายหนุ่มหรี่ตามอง และแค่นยิ้ม
“คุณแน่ใจนะว่าจะรับมือกับเจ้าหน้าที่ธนาคารไหว”
“คุณรู้...?”
โรสิตาหน้าเสีย หล่อนไม่ต้องการให้ชาริลล์เข้ามาวุ่นวายกับบ้านหลังนี้ หล่อนจะหาทางไถ่ถอนมันด้วยตัวเอง
