เหว่ยกงรบเร้าให้นางเล่าเรื่องที่ที่นางจากมาตลอดทั้งคืน
“ท่านไม่นอนหรือไม่”
“ข้าอยากฟังเรื่องของเจ้า” เขาซุกอยู่ที่ซอกคอของอวี่หรัน
เหว่ยกงรู้สึกประหลาดใจที่ตัวเขาแสดงออกกับนางเช่นนี้ ต่อให้เขารักถานอวี่หรันมากเพียงใด แต่ก็ไม่เคยออดอ้อนนางราวกับเป็นลูกหมาน้อยเช่นนี้เลยสักครั้ง
“แต่ข้าอยากนอนแล้ว” อวี่หรันร้องประท้วงอย่างไม่ยอม
“ได้ ได้ ข้าฟังเรื่องของเจ้าได้ทั้งชีวิต” อวี่หรันไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาเอ่ยกับนางแล้ว เพราะนางหลับสนิทไปทันที ที่นางพูดว่าจะนอน
เหว่ยกงเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอของนาง เขาก็เปลี่ยนมาดึงตัวนางเข้ามาซุกในอ้อมกอดของเขาแทน
รุ่งเช้า เหว่ยกงรู้สึกตัวตื่นก่อนนาง ถึงเขาจะเข้านอนดึกเพียงใด แต่ก็ต้องตื่นขึ้นมาฝึกวรยุทธ์เป็นประจำ
แต่ในครั้งนี้ต่างออกไป เมื่อมีอวี่หรันอยู่ในอ้อมกอด เหว่ยกงก็ไม่คิดที่จะลุกขึ้นไปฝึกวรยุทธ์เช่นทุกที
อวี่หรันนางตื่นสายเป็นปกติ บ่าวในจวน
