เมื่อกลับถึงเรือนเขาก็ทำตัวตามปกติ
“พี่กง อาหรันนางเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” หรูอี้เดินเข้ามาถามเขาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“นางสบายดี เจ้ามีอันใดหรือไม่”
“นะ นาง สบายดีหรือเจ้าคะ พี่ได้พูดกับนางหรือไม่” หรูอี้เอ่ยถามอย่างร้อนร้น
เหว่ยกงเขาเห็นท่าทางที่แปลกไปของนาง แต่ก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น
เขาอยู่ในสนามรบเจอจิ้งจอกน้อย จิ้งจอกเฒ่ามานับไม่ถ้วน สตรีมากเล่ห์เขาจะมาหลงกลได้อย่างไร
“ยังมิได้พูดคุย นางยังโกรธข้าไม่หาย ในเมืองหรันหรันไม่ได้อยู่ที่จวนตระกูลหวังแล้ว เหตุใดเจ้ายังไม่กลับตระกูลหลีของเจ้าไปอีก”
“เหตุใด ท่านถึงได้พูดกับข้าเช่นนี้เล่าเจ้าค่ะ ในเมื่อท่านป้ารับปากข้า ว่าจะแต่งข้าเป็นฮูหยินรองของท่าน เมื่อท่านกลับมา”
“เช่นนั้นหรือ” เห่วยกงปรายตามองนางอย่างเย็นชา
นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้อวี่หรันนางหนีไปอย่างแน่นอน
แต่ถ้านางหนีไปเหตุใดถึงไม่ส่งข่าวมาที่จวนตระกูลถาน เขาไม่รู้เลยว่าเกิดเ
