“คุณชายตู้ ข้าคิดว่าท่านเป็นสหายที่ข้าสามารถเชื่อใจได้ แต่ก็อย่างว่าใจบุรุษยากแท้หยั่งถึง เป็นข้าที่คาดหวังกับท่านมากเกินไป”
เฉิงอี้ทรุดตัวนั่งลงอย่างหมดแรง หากเขาย้อนกลับไปเขาจะถามนางเรื่องที่จะพาสหายมาที่เหอหนานเสียก่อน
“เจ้าจะทำเช่นใดต่อไป” เฉิงอี้เอ่ยถามสหายของเขาขึ้น
“ข้าจะกลับเมืองหลวงไปจัดการกับตระกูลหลีเสีย เพื่อไถ่โทษให้หรันหรัน”
“เช่นนั้นก็เตรียมตัวออกเดินทางเถิด ข้าหวังว่าเมื่อพวกเราไปแล้ว นางจะกลับมาที่เรือนโดยเร็ว” เฉิงอี้มองออกไปที่นอกหน้าต่างอย่างปวดใจ
เขารู้ว่านางใจกล้า แต่ไม่คิดว่านางจะตัดสินใจไปโดยที่ไม่บอกกล่าวเขาสักคำ
ก่อนที่ทั้งคู่จะกลับเมืองหลวงได้บอกกล่าวบ่าวในจวน ทั้งนำจดหมายให้พ่อบ้านถานเพื่อให้เขาทำงานตามที่อวี่หรันนางบอกไว้
ส่วนแม่นมถานเมื่อรู้เรื่องก็เป็นลมไปเสียหลายหน จนเฉิงอี้ต้องบอกให้นางเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไม่เช่นนั้น เขากลัวว่าอวี่หรันนางจะไม่กล
