“เอ่อ...คะ คือว่า”
“อ้าว นี่มึงไม่รู้หรอกเหรอสมจิตร หรือว่าป้าเข้าใจผิดไปเอง”
ประโยคหลังบังอรแสร้งหันมาถามอัยรินทร์ที่กำลังยืนหน้าซีดอยู่ตอนนี้ รู้สึกต่อมเผือกทำงานยิ่งกว่าเดิมเมื่อสถานการณ์ระหว่างแม่ลูกดูเหมือนจะอึมครึมขึ้นเรื่อยๆ
“ไว้ไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน...นี่ค่าผักนะ” สมจิตรหยิบเงินออกมาจ่ายตัดปัญหา ไม่อยากมีปากเสียงกันนอกบ้าน เพราะแค่นี้คนเขาก็นินทาลูกสาวเธอกันสนุกปากอยู่แล้ว
ระหว่างที่ขับรถกลับมาที่บ้าน สมจิตรก็นั่งเงียบตลอดทางจนอัยรินทร์ไม่กล้าหายใจแรงๆ ด้วยซ้ำ กระทั่งเข้ามาในบ้าน ร่างท้วมก็เดินนำไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนตรงสวนหลังบ้านแล้วเริ่มเปิดประเด็นคาใจทันที
“เล่ามาให้ละเอียด เมื่อกี้ที่ป้าบังอรพูดเรื่องจริงหรือเปล่า ทำไมไม่เคยบอกแม่เรื่องจะเปิดร้านใหม่เลย?”
หล่อนกอดอกจ้องหน้าลูกสาวที่กำลังหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม
“คือ...ที่จริงแล้วหนู...” เธอเม้มปากแน่นอย่างกังวลใจ ไม่รู้
