“ตัวเล็กหันมานี่หน่อย”
“คะ?” อัยรินทร์หันไปตามเสียงของอคิณ จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อตามกรอบหน้าให้เธออย่างแผ่วเบา
“ขี้ร้อนแบบนี้ พี่ว่าหนูไปนั่งรถในรถดีกว่าไหม เดี๋ยวไม่สบาย” อคิณเอ่ยเสียงนุ่ม สายตาที่มองเด็กสาวเต็มไปด้วยความรักใคร่จนคนมองใจสั่นไปหมด
“ไม่เอาค่ะ ถ้าหนูไปแล้วพวกพี่เอาเห็ดพิษใส่ตะกร้ามาจะทำยังไงล่ะคะ” เธอแกล้งแซวยิ้มๆ ก่อนจะหันไปดูว่าแม่ของเธอมองอยู่หรือเปล่า จากนั้นจึงเขย่งปลายเท้าขึ้นหอมแก้มอีกฝ่ายทีหนึ่งเป็นรางวัล
ฟอดดดดด
“ขอบคุณนะคะ”
“ขอตรงนี้ด้วยได้ไหม?” อคิณถามเสียงพร่าพร้อมกับแตะนิ้วตรงริมฝีปากของตนเอง
“ทะลึ่ง!” เธอถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง ก่อนจะรีบเดินหนีออกไปทันที
“หอมพี่บ้างสิครับน้องอัยย์” โฬมไม่ยอมเสียเปรียบ โน้มหน้ายื่นแก้มเข้าไปใกล้ขอรางวัลจากเด็กสาวบ้าง
“ไอ้เห็ดพิษอย่างมึงมีสิทธิ์ขอรางวัลด้วยหรือไง?”
“เงียบไปเลยไอ้โฬม...นะครับคนดี หอมพี่นิดเดี
