หลายวันต่อมา
“หนูกลับแล้วนะแม่”
เสียงหวานของอัยรินทร์บอกลาผู้เป็นแม่เพราะต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ แล้ว
“ไปๆ ขับรถดีๆ ล่ะ...ฝากลูกแม่ด้วยนะ” ประโยคหลังสมจิตรหันไปฝากฝังกับร่างหนาทั้งสามคน
“ไม่ต้องห่วงครับคุณแม่”
“ผมลาแล้วนะครับ”
“แล้วเจอกันใหม่นะครับคุณแม่”
พวกเขายกมือไหว้ว่าที่แม่ยาย ก่อนจะเอากระเป๋าเดินทางและพวกผักผลไม้ที่แม่ของเธอเก็บใส่ถุงให้ใส่ไว้ในรถด้วย
หลังจากคุยกันต่ออีกไม่กี่ประโยค อัยรินทร์ก็เข้าไปสวมกอดผู้เป็นแม่ แล้วขึ้นรถไปกับพวกเขา มุ่งหน้ากลับไปที่กรุงเทพฯ ในช่วงเช้าของวัน
“ขอบคุณนะคะที่มาหา แถมยังต้องคอยเอาใจแม่หนูทั้งวันอีก...เหนื่อยแย่เลยใช่ไหมคะ?” อัยรินทร์หันไปคุยกับพวกเขาด้วยแววตาซาบซึ้งขณะที่นั่งอยู่บนรถ โดยมีเธออยู่บนตักของโฬมตรงกลาง และมีภัทรกับอคิณนั่งประกบซ้ายขวา
ขากลับเขาให้ลูกน้องมาขับรถให้ ส่วนรถของเธอก็ให้ลูกน้องอีกคนขับกลับไปให้เช่นกัน
“ไม่เหนื่อ
