“ไม่ยอมรับก็ตามใจ...ครั้งนี้พี่ถือว่ามาเตือนแล้วนะ ถ้าภายในพรุ่งนี้ยังไม่ลบโพสต์แล้วก็ลงคลิปอธิบายพร้อมขอโทษ ก็เตรียมรับหมายศาลได้เลย”
“กูนินทามึงแค่นิดๆ หน่อยๆ มึงจะทำให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ทำไม? หมายศาลงั้นเรอะ ถุ๊ย! ไร้สาระฉิบหาย!” แจงช่วยเถียงฉอดๆ อย่างไม่ยอมแพ้และไม่สำนึกเลยแม้แต่น้อยว่าคำพูดและการกระทำของตนส่งผลร้ายต่อคนอื่นมากแค่ไหน
“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอพี่อัยย์ มันจะไม่มากเกินไปหน่อยหรือไง?!” แก้วตาเริ่มลุกลี้ลุกลนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อแววตาของอีกฝ่ายดูเหมือนจะเอาจริง
“นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ...ในเมื่อกล้าทำก็ต้องกล้าออกมายอมรับผิด เพราะนี่ก็ถือว่าให้โอกาสแล้ว”
“เดี๋ยวก่อนสิพี่อัยย์ พี่อัยย์!”
เสียงหวานตะโกนตามเมื่อร่างบางเดินฝ่าวงล้อมออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่หางตา
“เฮ้อ...เถียงกับคนประสาทแดกนี่มันเหนื่อยชะมัด!” อัยรินทร์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูขึ้นร
