“อ่าส์...นั่งนิ่งๆ ถ้าไม่อยากถูกพี่จับกินตอนนี้”
“อึก...ไม่ดิ้นแล้วก็ได้ค่ะ” อัยรินทร์ไม่อยากเสี่ยงขัดใจเขาตอนนี้เพราะอาวุธร้ายเป็นเครื่องยืนยันชั้นดีว่าเขาทำอย่างที่พูดแน่
“งั้นระหว่างนั่งรอข้าว เรามาคุยเรื่องของเรากันต่อเลยดีไหม?” โฬมเอนหลังพิงโซฟาด้านท่าทีสบายๆ แม้จะอิจฉาที่ไอ้เพื่อนเวรครองร่างนุ่มนิ่มบนตักคนเดียว
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก...
เพราะยังไงคืนนี้ก็จะไม่ให้เธอกลับอยู่แล้ว ยังมีเวลาให้ฟัดอีกเยอะ!
“ดีเหมือนกัน...งั้นเริ่มที่ตัวเล็กก่อนเลย ทำไมไม่ตอบแชต ทำไมไม่รับสายพวกเรา?” อคิณที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายเป็นฝ่ายเริ่มตั้งคำถามก่อน
“ก็...หนูบอกไปแล้วนี่คะว่าช่วงนี้ไม่ว่าง”
“เด็กขี้โกหก ตอนไปที่ร้านลูกค้าก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายขนาดนั้น ตัวเล็กหลบหน้าพวกเราชัดๆ” อคิณดักทางอย่างรู้ทัน
“เอ่อ ก็พวกพี่มาตอนที่ลูกค้าไม่ได้เยอะ แต่ปกติก็คนเยอะนะคะ”
“หึ...พี่ว่าหนูบอกความจริงดีกว่านะ เพราะบทลงโทษ
