“ฮัลโหล?”
[แกจะรอให้แม่แก่ตายก่อนหรือไงถึงจะยอมกลับมาบ้านน่ะห้ะ?]
“แหะๆ ...แม่ก็อย่าพูดอะไรอัปมงคลอย่างงั้นสิ หนูแค่วุ่นๆ กับที่ร้านเลยไม่ค่อยว่าง”
[วุ่นอะไรฉันไม่รู้ด้วยล่ะ แต่ว่าวันเข้าพรรษาแกต้องกลับมาบ้าน ไม่งั้นก็ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก]
“โถ่แม่~”
[ลูกสาวชาวบ้านเขาไปทำงานเมืองนอกเมืองนายังกลับมาเยี่ยมช่วงเทศกาล แต่ลูกสาวฉันขับรถไปกลับไม่กี่ชั่วโมง ยังแทบไม่ได้เห็นหน้า]
“ก็ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย หนูก็กลับบ่อยออกจะตาย แค่ไม่ได้กลับตอนสงกรานต์แค่นี้เอง” อัยรินทร์ทำหน้าเนือยเพราะแม่เธอพูดเกินจริงไปมาก
ปกติแล้วเธอก็จะแวะไปหาแม่ที่ต่างจังหวัดเดือนละครั้ง ช่วงไหนไม่ว่างก็จะส่งของกิน ของใช้ และส่งเงินให้ไม่เคยขาด ทว่าไม่ได้กลับตอนสงกรานต์ครั้งเดียว แม่ก็บ่นเธอไม่หยุดจนหูแทบชา
[เฮอะ...อย่าให้แม่ต้องไปลากคอแกถึงกรุงเทพฯ นะอัยย์]
“คุณหญิงแม่ทำใจทิ้งหมาทิ้งแมวมาหาลูกในไส้ได้แล้วเหรอค
