ผมขับรถกลับมาที่บ้านเพราะไม่อยากอยู่ที่คอนโด มันคิดมากมันเครียดไปหมด
ตอนนี้มันก็จะเที่ยงคืนแล้ว ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว ส่วนผมเข้ามาที่ห้องโฮมของบ้านที่มีบาร์เหล้าอยู่ ผมนั่งดื่ม มืดๆ
คนเดียว ไม่อยากเปิดเพลงเพราะเพลงอะไร มันก็โดนไปหมดมันยิ่งพาให้เศร้า ผมไม่เปิดไฟอะไรทั้งนั้น ผมนั่งคิดวนไปเรื่องของเธอ
“ทำไมต้องหนีกันด้วยวะ!”
ผมทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรหา ก็ไม่มีการตอบกลับจากเธอเลย
“เธอจะทิ้งฉันจริงๆ เหรอ...? ซอนญ่า...เธอเลิกรักฉันแล้วจริงๆ เหรอ? แล้วเธอมาทำให้ฉันรักเธอทำไม? ทำไมวะ? ซอนญ่า!”
ผมดื่มไป และบ่นไปด้วยความมึนเมา ผมนั่งพร่ำบ่นจนฟุบหลับคาโต๊ะไป
เช้าวันต่อมา
"คุณสิงห์คะ คุณสิงห์ ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะลูก" ผมหรี่ตามามอง เป็นป้ายาที่เรียกผม
"เดี๋ยวคุณท่านมาเจอจะถูกดุเอานะคะ ไปอาบน้ำ หรือไปนอนบนห้องเถอะค่ะ"
"อ้าว...ป้ายาเองเหรอครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"ลุกค่ะลูก...เดี๋
