ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงที่จะให้เธอเลิกยุ่งกับผม ผมหยิบเสื้อยืดกับกางเกงบอลมาใส่ แล้วล้มตัวนอนบนเตียง
แกร๊ก...เสียงเธอออกมาจากห้องน้ำ
"หิวมั๊ยคะ?"
"ไม่"
ผมเอาผ้านวมมาคลุมไว้ ตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น อยากจะหายตัวออกไปจากตรงนี้จริงๆ ผมไม่สนใจว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ผมหลับตาลง
ก่อนนอนผมก็ภาวนาว่าขอให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝัน หวังว่าตื่นขึ้นมามันจะไม่เป็นจริงนะ และด้วยความเพลียจากทำกิจกรรมกับเธอทั้งคืนผมเข้าไปสู่ห้วงนิทราอย่างง่ายดาย
เวลา 19:30 น.
ตื่นขึ้นมา ผมมองไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ามันไร้แสงแดดแล้ว ส่วนผมก็ไร้เรี่ยวแรงจะทำอะไรเหมือนกัน
ผมมองไปรอบห้อง ไม่มียัยเด็กนั่น เธอคงกลับห้องของเธอไปแล้ว
แกร๊ก...เสียงประตูห้องเปิดออก
"เธอรู้รหัสห้องฉันได้ไง?" ผมถามเธอเสียงเข้ม
"ซอนญ่า ดูในมือถือพี่สิงห์ค่ะ"
โอ๊ย!....หมดแล้ว หมดกันความเป็นส่วนตัวของฉ้านนนน.......
ผมได้แต่เอาผ้านวมคลุมโปร
