บูรพาใช้ฝ่ามือลูบใบหน้าเบาๆตรงบริเวณที่โดนตบ ปลายลิ้นร้อนดันเข้ากับกระพุ้งแก้ม ก่อนจะเสมองออกไปอีกทาง
"นายต้องการให้ฉันทำงานเหมือนที่นายทำ ฉันก็กำลังทำงานในรูปแบบที่นายต้องการ แล้วนายจะอะไรกับฉัน"
"คุณจะบอกว่าคุณอ่านสายตาผู้ชายคนนั้นไม่ออกว่างั้น คนฉลาดๆแบบคุณ จะบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นงั้นเหรอ ว่าผู้ชายที่คุณชนแก้วด้วย กำลังคิดอะไร"
บูรพาพูดออกไปหลังจากที่หันหน้ากลับมาหา เชื่อเถอะ ผู้ชายด้วยกัน เขาสามารถอ่านกันออกได้ง่ายๆ ซึ่งแน่นอน ว่าถ้ามันลากลีลาขึ้นเตียงได้ มันทำไปแล้ว และเขาก็ไม่มีทางเชื่อเลยเด็ดขาด ว่าลีลาจะอ่านมันไม่ออก เหมือนที่เธอกำลังแสร้งทำ
"ฉันไม่จำเป็นต้องสนใจ ว่าเขารู้สึกแบบไหน"
"ว่าไงนะ เหอะ.. คุณจะไม่สนใจ ไม่แคร์ แม้ว่าผู้ชายคนนั้นอยากจะลากคุณขึ้นเตียงใจจะขาดน่ะนะ"
บูรพาตะเบ็งเสียงออกมาอย่างทนไม่ไหว เป็นอีกครั้ง ที่เขาบดกรามเข้าหากัน ความร้อนรุ่มในใจเกิดขึ้นซ้ำๆ ความจ
