"ยัยลี ควรพูดอะไรสักอย่างไหมลูก"
โสมสุภางค์หันไปถามบุตรสาว ทุกคนที่อยู่ภายในห้องโถงตอนนี้ ล้วนแต่เลือกทำอะไรที่มันชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นทั้งฝ่ายนั้น หรือแม้กระทั่งฝ่ายของเราเอง มันก็ค่อนข้างที่จะชัดเจนเหมือนกัน
"ลีพร้อมที่จะให้โอกาสบูมนะคะ ถ้าบูมกล้ารับปาก ว่าจะไม่ทำในสิ่งที่ลีไม่ชอบ"
ตอบไป พลางปรายตาไปมองอีกคน ที่จ้องมองมาที่เธอเช่นกัน เธอแอบเห็น ว่าบูรพาคลี่ยิ้มออกมาตั้งแต่ตอนนั้น แม้เธอจะไม่ได้หันไปมองตรงๆก็ตาม
และคำตอบของลีลา ก็ทำให้ผู้เป็นมารดาถึงกับคลี่ยิ้มออกมาไม่ต่างกัน
"เรื่องนั้น แม่ว่าเราควรที่จะคุยกันสองคนดีกว่านะ"
"พ่อเห็นด้วยนะ เรื่องทุกเรื่อง ปัญหาทุกอย่าง คนรักกันต้องคุยกัน สำหรับตัวพ่อและแม่ไม่ได้มีปัญหาอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ลี ถ้าลีตัดสินใจที่จะให้โอกาส พ่อกับแม่ก็ยินดี ที่มันเป็นแบบนั้น"
เลิศศักดิ์เลื่อนมือไปกุมมือภรรยามาจับเอาไว้ รอยยิ้มแห่งความพอใจฉาย
