สองเสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนสนิทผ่านเข้าหูฉันทุกเม็ดตั้งแต่ประโยคแรก โดยเฉพาะประโยคที่ยายซินได้บอกว่าคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด ตอนนี้ได้มาหาฉันถึงคณะ และกำลังเดินมุ่งตรงมาหาฉันด้วยใบหน้าที่เกินจะคาดเดาแล้ว แน่นอนว่าฉันเห็นหมดทุกอย่าง ถึงตอนนี้ฉันกำลังยืนยิ้มคุยกับพี่คนโปรดทำเหมือนว่าไม่ได้สังเกตสิ่งรอบข้าง แต่ฉันรู้พิกัดของเขาดีเสียยิ่งกว่าดีอีก และรู้อีกด้วยว่าไม่ถึงหนึ่งนาทีข้างหน้าเขาจะต้องมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าฉันแน่
"อาจารย์ขับรถมาไหมคะ?"
"ครับ?" คำถามของฉันทำเอาอีกคนยืนนิ่งชะงักไปชั่วขณะ
"ใช่ ผมขับรถมา" ก่อนที่เขาจะตั้งสติได้แล้วรีบตอบฉันที่กำลังมองหน้าเขาอย่างคาดคั้นต้องการคำตอบ
"อาจารย์ช่วยไปส่งหนูได้ไหมคะ?" เพราะวันนี้ได้คนที่บ้านมาส่งเพราะความเป็นห่วงความปลอดภัยที่แม่ ฉันจึงไม่มีหนทางที่จะหนีได้เร็วมากกว่าขอช่วยรุ่นพี่ตรงหน้า
"ครับ?" พี่คนโปรดถึงกับเลิกคิ้วสูงเป็นครั้งที่สอง
