ความรู้สึกคล้ายมีสายตาคอยจดจ้องจากด้านหลังทำให้คนที่กำลังนำสร้อยคอประดับพลอยสีน้ำเงินและทองคำแท่งเก็บเข้ากระเป๋าหันขวับไปมอง…
“พี่ทัพ” เธอเรียกเจ้าบ่าวหมาด ๆ ที่ยืนอยู่กรอบประตูห้อง
แววตาล้ำลึกของคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและมีฝ้ายผูกแขนที่ข้อมือเหมือนเธอทำให้ไพลินเผลอจ้องเขาอยู่หลายวินาที ไพลินยอมรับว่าเข้าหาเขาเพราะต้องการผลประโยชน์ แต่เหตุผลหลักที่ทำให้เธอเลือกเขาก็คือทัพดูหล่อและน่าล่อลวงที่สุด ไวเท่าความคิดเธอก็ลุกไปเผชิญหน้ากับเขา
“พี่อาจจะจำใจแต่งงานกับฉันเพราะพ่อแม่ฉันโวยวายให้รับผิดชอบ แต่ในเมื่อมันมาถึงจุดนี้แล้ว เราก็มาเป็นผัวเมียกันจริง ๆ ดีไหม” ในวันที่ทัพก็รับปากว่าจะรับเธอเป็นเมียออกนอกหน้า ไพลินแสร้งพูดว่าเธอจะยกเลิกพิธีบายศรีเอง แต่ทัพบอกว่าเขารับปากแล้วจะไม่คืนคำ เราสองคนถึงได้มายืนในจุดนี้
เธออยากเป็นคนที่เขารักโดยไม่ต้องใช้น้ำมันพราย แต่ก่อนจะถึงวันนั้นมันก็ต้องป้ายยา
