พ่อหมอสิ้นท่า

ตอนที่สอง

แผน 18+

ในตอนที่มาถึงบ้านดงชมพู ไพลินค่อนข้างตื่นตา เธอไม่ได้กลับมาที่นี่สี่ปีแล้ว หลายอย่างจึงเปลี่ยนไป ชุมชนขนาดใหญ่แห่งนี้มีร้านรวงมากขึ้น ร้านรับจำนำที่ดินขนาดใหญ่ คลินิกพยาบาล ตลาดสดของเทศบาลที่โครงสร้างอาคารเป็นทรงโดมอย่างดี ถนนเส้นหลักของตำบลมีคาเฟ่ดูทันสมัย มีร้านชาไข่มุก ชาบู หมูกระทะ ผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด

นอกนั้นแล้วร้านค้าขายสินค้าเกษตร ร้านของชำเล็ก ๆ ก็สร้างร้านใหม่เป็นอาคารพาณิชย์จนรู้สึกว่าที่นี่เจริญขึ้นมาก พอทับทิมพาขับรถแล่นผ่านมาถึงวัดป่าที่อยู่ไกลชุมชนออกมาหน่อย หัวคิ้วของไพลินก็เลิกขึ้นเพราะประตูโขงวัดที่เคยเป็นป้ายไม้เปลี่ยนเป็นป้ายปูนสุดอลังการ มีรูปปั้นพญานาคสวยงามวิจิตรดึงดูดสายตามาแต่ไกล มองไปด้านในก็มีองค์พระประธานขนาดใหญ่

พอรถแล่นมาเรื่อย ๆ ไพลินก็เลิกคิ้วเมื่อเห็นว่ามีรีสอร์ตเปิดใหม่แทรกในพื้นที่ที่เคยเป็นป่ายางและเทือกสวนไร่นา

"บ้านเราไม่มีที่ท่องเที่ยว แต่ทำไมมีโรงแรมเยอะแยะขนาดนี้" ไพลินคุยกับน้องสาว

"คนเมืองเขามาแคมป์ปิ้งกัน แล้วที่สำคัญชุมชนของเราเริ่มดังเพราะมีสำนักพ่อหมอ 'ทัพ' วัดดงชมพูก็ขึ้นชื่อว่ามีพระอาจารย์ที่สื่อสารกับพญานาคแล้วสามารถขอโชค ขอลาภ ขอชื่อเสียงได้"

ทับทิมเล่าว่าช่วงปีสองปีมานี้มีดาราพากันมาทอดกฐินที่วัดป่าเนื่องจากเชื่อว่าวัดแห่งนี้สร้างครอบทับเมืองบาดาลของเหล่าพญานาคผู้ทรงศีล มีคนมากราบไหว้ขอพรแล้วสมหวังจากนั้นก็บอกต่อกันเรื่อย ๆ ทางชุมชนรอบวัดจึงสร้างที่พักแรมรองรับผู้คนที่เดินทางมาจากแดนไกล หมู่บ้านดงชมพูจึงคึกคักขึ้นมาก

ไพลินดีใจที่มีการสร้างงานสร้างอาชีพให้ชุมชน หมู่บ้านของเธอแร้นแค้น ผู้คนอดอยาก ต้องรอนแรมไปหากินไกลบ้าน ถ้าเกิดมีงานให้ทำที่บ้านเกิด มันก็คงดี หญิงสาวกำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยแรงบันดาลใจ แต่พอมาถึงบ้านตัวเอง เธอก็ถอนหายใจ

บ้านไม้หลังเก่านั้นเริ่มเอียงโย้ สภาพคล้ายบ้านผีสิง พ่อแม่ของเธอไม่ยอมให้รีโนเวทเพราะกลัวว่าเปลี่ยนเป็นบ้านปูนแล้วจะร้อน ถ้าทับทิมจะโดนบูลลี่ว่ายากจนข้นแค้นจนไม่เหมาะสมที่จะทำงานธนาคารเพราะจะแอบขโมยเงินลูกค้าก็ไม่แปลก เฮ้อ...

"ทำไมบ้านเงียบอย่างนี้"

"พ่อกับแม่กับญาติ ๆ ไปงานกฐินรวมญาติที่บ้านโนนสูงน่ะ ไปทีก็ยาวเลยเพราะที่นั่นมีเพื่อนกินเพื่อนเล่นเยอะ"

"แล้วเธออยู่คนเดียวเหรอ"

"เปล่า พลอยมานอนกับเราตลอด ที่บ้านของพ่อพลอยรับจ้างกรีดยางเลยกินนอนไม่เป็นเวลา พลอยมันเลยชอบมานอนที่บ้านเรา จะได้ไม่ตื่นตามเสียงคนอื่นน่ะ" ทับทิมพูดถึง พลอยเพชร ลูกของอาทิตย์ อาแท้ ๆ ของพวกเธอ บ้านของเขาปลูกอยู่ในสวนยางที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของพวกเธอนัก

"เราซื้อบ้านใกล้ที่ทำงานเธอเพิ่มอีกหลังดีไหม ที่นี่มันไกลและเงียบไป" ไพลินเคยอยู่ในเมืองตลอด ไม่ชินกับความวังเวง เธออยากใช้เงินแก้ปัญหา

"ไม่เป็นไรหรอก มันไกลหมู่บ้านแต่ก็ติดถนนใหญ่ อยู่ใกล้วัด ใกล้โรงแรม มีคนไปมาทั้งวันทั้งคืน ถัดจากสวนยางเราก็เป็นตำหนักพ่อหมอที่มีคนเทียวไปเทียวมาตลอด ไม่อันตรายหรือน่ากลัว" ทับทิมรีบปฏิเสธ เพราะเพิ่งเรียนจบ คำว่าซื้อบ้านจึงยังอยู่ไกลจากความคิดของเธอมาก

"อืม" แฝดพี่กับแฝดน้องช่วยกันยกสัมภาระขึ้นบ้านไม้แล้วจัดการแกะข้าวแกะของวางในพื้นเรือนที่สะอาดเอี่ยม ไพลินกวาดตามองแล้วพบว่าด้านในตัวบ้านเย็นกว่าที่คิด คนที่มาจากเมืองหนาวอย่างตนจึงอยู่ได้สบาย ๆ

หลังจากกลับมาอยู่บ้านได้ไม่กี่วัน พลอยเพชรที่เพิ่งกลับมาจากไปรับจ็อบขายชาไข่มุกก็คาบข่าวมาบอกว่าในตลาดลือกันใหญ่ว่าไพลินกลับมาอยู่บ้านดงชมพูเพราะตกอับ หลังจากที่ตามป้าไปขายตัวเมืองนอกหลายปี

ต้นตอของข่าวก็คือ 'การะเกด' คู่อริในวัยเด็กของไพลินเพราะอีกฝ่ายชอบถืออำนาจว่าเป็นลูกเศรษฐีที่คนในชุมชนนับหน้าถือตาเลยชอบแกล้งลูกชาวบ้านชาวช่อง ไพลินต้องคอยปกป้องน้องสาวและเพื่อน ๆ จากยัยอันธพาลคนนี้อยู่หลายปี จนยัยการะเกดไปเรียนต่อกับญาติที่โรงเรียนในเมือง ชีวิตวัยประถมของทุกคนจึงสงบสุขขึ้น

แม้ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเติบโตมานานปีแล้ว แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่า การะเกดก็ยังเป็นตัวตั้งตัวตีพาคนในหมู่บ้านนินทาทับทิมลับหลังเสีย ๆ หาย ๆ

ไพลินกลับมายังไม่ทันหายเจ็ทแลค การะเกดก็เล่นข่าวของเธออีกคนแล้ว

เอาจริง ๆ แล้วเธอไม่ได้แคร์คำพูดคนมาก แต่พออยู่ในสังคมที่อุดมไปด้วยเรื่องบูลลี่มันก็สะเทือนหูอยู่บ้าง ถ้าเดินไปตลาดแล้วมีคนมองอย่างชิงชังรังเกียจ ต่อให้จิตแข็งแค่ไหน มันก็เซ็งได้อยู่ดี

หลายวันต่อมาพลอยเพชรก็มาหาสองพี่น้องที่เรือน หน้าตาสวย ๆ ของเด็กสาวงอง้ำ ดวงตาและปลายจมูกแดงก่ำ

"แล้วแกร้องไห้ทำไมเพชร" ไพลินถามหลานสาวที่สวมเสื้อสีแดงทีมสโมสรฟุตบอลที่เธอซื้อมาฝากจากอังกฤษ แต่ตอนนี้พลอยเพชรดึงมาเช็ดน้ำหูน้ำตาจนเปื้อนไปหมดแล้ว

"อีการะเกดมันบอกว่า พี่ไพลินอาจจะติดเอดส์กลับมานอนรอความตายที่บ้าน หนูอยากจะไปตบปากมัน แต่ไม่กล้าทำเพราะพวกมันมีกันหลายคน"

"มันสร้างเรื่องเก่งจริง ๆ แต่แกไม่ต้องคิดมากหรอกเพชร ตอนนี้พี่มีแผนเอาคืนมันแล้ว แค่รอเวลาอีกนิดหน่อยเท่านั้น" ไพลินตบไหล่หลานสาว

เธอรู้ว่าเอาจริง ๆ แล้วพวกนังการะเกดอิจฉาทับทิมกับพลอยเพชรที่เรียนดี มีงานทำ หน้าตาสะสวยเป็นที่เลื่องลือไปสามบ้านแปดบ้าน พวกมันสู้เรื่องความงามไม่ได้ถึงได้หาเรื่องมาดูแคลน

ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว มันก็ลามปามมาถึงเธอด้วยทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรให้ เพราะความริษยามันถึงได้หาเรื่องมาว่าร้ายเธอ

แต่ขอโทษ คนอย่างไพลินไม่ยอมให้มันทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียวหรอก

"พี่จะทำยังไง" พลอยเพชรเอ่ยถาม

"รอวันฤกษ์งามยามดีพ่อหมอทัพเปิดตำหนัก พี่จะเริ่มสั่งสอนให้มันรู้ว่ามันเล่นผิดคน"

สองพี่น้องฝาแฝดสบตากันอย่างหมายมาด พวกเธอวางแผนกันไว้ในใจแล้ว แต่ไม่ได้เล่าให้พลอยเพชรฟังเพราะเจ้าตัวเพิ่งจะอายุสิบเจ็ดจึงยังไม่โตมากพอจะที่อยู่ในแผนสิบแปดบวกของพวกเธอ